Zbiór informacji i ciekawostek o Japoni , mandze i anime

[Noxagon]

To jest po prostu zbiór informacji i ciekawostek , od siebie też dodaję dodatkowe informacje znalezionych już tematach + przeróbki wyglądu tekstu (zdjęcia , korekty itd.) stworzyłem to po to żeby nowa osoba w temacie Japonii lub zapaleniec zajrzał do tematu i miała wszystko pod ręką a nie porzucane na milionach stron , wchodzisz i masz. No oczywiście unikam też tematów poruszonych na głównej stronie konnichiwa.

[Noxagon]

Po długiej przerwie temat znowu zostaję reaktywowany !
W dzisiejszym artykule cofnę się do złotych lat 90 dla polskich fanów anime i mangi , czyli jak japońska animacja i manga trafiła do naszego kraju.

1. Początki anime w Polsce

Lata 90 , piękne czasy. Rok 1996 , jesień , czas ponury i deszczowy , lecz naglę Polskę ogarnęła wielka euforia ! Spowodowało to wielkie wydarzenie , po raz pierwszy w naszym kraju można kupić mangę ( w dodatku po POLSKU ) , a mianowicie była nią "Aż do nieba " Riyoko Ikedy. Żeby było tego mało, wydanie pierwszego tomu zbiegło się w czasie z emisją serialu "Sailor Moon". To właśnie owe "Czarodziejki z Księżyca" były początkiem szału na anime w Polsce. I choć wielu nie przyznaje się do oglądania ( z początku przeznaczonej dla młodszej części widowni )to i tak pod nosem przyznaje,że pomimo na pierwszy rzut oka banalnego wątku, Sailor Moon jest fantastycznym anime. Od tego momentu fani mangi zaczęli się wyłaniać z ukrycia i tworzyć własną popkulturę. Niedługo po premierze "Moon-sów", polscy animo maniacy przeżyli kolejny szok , na RTL7 został wypuszczony legendarny Dragon Ball. Fanów Japonii ciągle przybywało , coraz więcej stacji wykupowało licencję na animację , rynek kwitł , fani byli zadowoleni , biznesmeni zarabiali. Wszystko to trwało mniej więcej do roku 2002 , naglę rynek się załam , mangi przestały być tłumaczone , anime wycinane z TV , złoty czas Japońskich "kreskówek" definitywnie się skończył.

W tym czasie powstało także Kawaii ,pierwszy polski magazyn poświęcony mandze i anime. Tytuł pisma pochodzi od nazwy polskiego klubu miłośników mangi i anime "Kawaii" , założonego przez Piotra Rogoża. W 1997 doszło do współpracy Piotra Rogoża z Pawłem "Mr Jedi" Musiałowskim (współtwórcą magazynu "CD Action"), który prowadził wcześniej rubrykę "Mangazyn" w "PC Shareware" i w czerwcu tego roku ukazał się pierwszy numer komercyjnego magazynu "Kawaii", którego redaktorem naczelnym został Musiałowski.
Co ciekawe miłośnicy mangi i anime nie byli zbyt lubią popkulturą , postrzegani za dziwaków lub zboczeńców , dziewczyny interesujące się tym tematem były często przezywane "mangówkami"


2. Sailor Moon : Czarodziejska opowieść

Roztrzepana i płaczliwa czternastolatka Usagi Tsukino pewnego dnia spotyka gadającą kotkę Lunę, za sprawą której staje się Sailor Moon, dzielną wojowniczką o miłość i sprawiedliwość… I tak oto dla Usagi zaczyna się przygoda jej życia. Na początku wcale nie jest taka dzielna i trudno się temu dziwić. Do tej pory była zwykłą dziewczyną ze zwykłymi problemami, a teraz musi stawiać czoła złu w czystej postaci. I pewnie nie wytrzymałaby długo, gdyby od czasu do czasu nie przybywał jej z pomocą Tuxedo Kamen, zamaskowany dżentelmen z różą i idealny obiekt westchnień. Ale czas mija, a prawdziwą misją Sailor Moon nie jest sama walka z wrogiem, lecz odnalezienie i ochronienie przed złem tajemniczej Księżycowej Księżniczki. Do Usagi dołączają kolejne wojowniczki w mundurkach: Sailor Mercury, Sailor Mars, Sailor Jupiter i Sailor Venus, coraz częściej mówi się również o zagadkowym Srebrnym Krysztale, mającym niewiarygodną potęgę. Rozwiązanie wszystkich tajemnic prowadzi do zapomnianych wydarzeń z odległej przeszłości. Czy tamta tragedia się powtórzy? A może nikła iskierka nadziei wreszcie zajaśnieje pełnym blaskiem? Królestwo Ciemności rośnie w siłę, ale wojowniczki nie pozostają bierne…

Dzisiaj aż trudno uwierzyć że ta seria podbiła serca Polaków , ot zwykła historia i to brzmiąca jak dla dzieci , ale... coś jest w tej serii .
Może to świetnie zrobione postacie , które mają swoją własną osobowość i nie robią nic na siłę bez żadnego dla siebie ważnego powodu, dobrze dobra muzyka , czy świetna kreska jak na tamte czasy.


3. DragonBall - polowanie na smoczą kulę
Son Goku, mały chłopiec o małpim ogonie, żyje samotnie w górach. Historia opowiedziana w Dragon Ball zaczyna się w chwili, gdy Goku spotyka Bulmę – niebieskowłosą dziewczynę, szukającą legendarnych Smoczych Kul, spełniających życzenia. Razem wyruszają w podróż, w której przyjdzie im zmierzyć się z zachłannym imperatorem Pilafem (niebieski, wnerwiający knypek). Natkną się także – między innymi – na młodego wojownika imieniem Yamucha oraz Kame Sennina (pol. Genialny Żółw). Szczególne znaczenie dla fabuły będzie miał ten właśnie staruszek – jeden z największych mistrzów sztuk walki i pierwszy nauczyciel Goku.
Brzmi nieciekawie i wydaje się powielać schematy? Otóż nie. Dragon Ball bardzo szybko odchodzi od utartej konwencji. Najlepszym przykładem może być pierwsze życzenie, spełnione przez wszechpotężne Smocze Kule… Po tym wydarzeniu Goku powraca do Kame Sennina, by zostać jego uczniem. Zanim jednak to nastąpi, musi wykonać zadanie – którym okazuje się znalezienie i sprowadzenie na wyspę starego mistrza… jakiejś panienki. Chcąc nie chcąc, bohater zadanie wykonuje i przywozi do domu starca Lunch. Z nią jednak (jak i z całą serią), nie wszystko jest w porządku. Albowiem kiedy kicha, zmienia kolor włosów… Oraz osobowość. I nie byłoby z tym może problemu, gdyby nie to, że jej alter ego to furiatka z dwoma pistoletami maszynowymi. W końcu jednak nasz bohater rozpoczyna trening, którego zwieńczeniem staje się Turniej Sztuk Walki, w którym startuje zarówno on, jak i jego pierwszy rywal, a drugi uczeń Kame Sennina, Kuririn. Tak rozpoczyna się historia, pełna spektakularnych walk, turniejów, co najmniej dziwnych postaci (np. generał Red Ribbon Army, czy potężny demon Piccolo) oraz licznych gagów. A w tym wszystkim Goku zdąża jeszcze kilka razy uratować świat.
Tak mniej więcej przedstawia się fabuła tego świetnego anime. Czemu stałą się legendą ? Kto tego nie wie , musi obejrzeć !

[Noxagon]

Ohayo ! Jak obiecywałem nowy artykuł będzie poruszał temat mody w Japonii oraz pewnego kontrybucyjnego zjawiska a mianowicie Loliconu , zapraszam do czytania.

1. MODA JAPOŃSKA - czyli jak zostać zauważonym

Kiczowata, tandetna, przesadzona, niezrozumiała, zbyt czarna lub zbyt różowa.

Japoński desing dzieli się na 3 grupy :
1) Modę uliczną
2) Modę Europejska i Tokijską
Dzisiaj zajmę się głównie modą uliczną , czyli wszelkimi rodzajami Lolitek.

1.1 GOTHIC LOLITA

Gothic Lolita, albo inaczej Goth Loli , styl zapoczątkowany przez młodych Japończyków. Etymologia nazwy jest natomiast bardzo europejska. Drugi człon to zdrobnienie imienia Dolores, które zyskało popularność i zupełnie nowy wydźwięk po wydaniu słynnej "Lolity" Nabokova.
Człon pierwszy - "gothic" – wywodzi się od europejskiego gotyku, dawniej kojarzonego ze strzelistymi katedrami i architekturą, bedący synonimem określenia "subkultura gotycka", która to jest afirmacją mroku i okultyzmu. Dzięki powieści słowo ''lolita'' kojarzone jest z emanującą świadomą zmysłowością i sexappealem nastolatką.

Gothic Lolita jest najbardziej znanym ze stylów podchodzących pod Lolita Fashion, inne to m.in.: Classic Lolita (prezentujący się niezwykle dojrzale i patetycznie) oraz Sweet Lolita (charakteryzujacy się wielokolorowością, cukierkowością i zalotnością), Punk lolita oraz Wa/Qi lolita


Styl Gothic Loli

Gothic Lolita ubiera się w rozmaite kombinacje czerni i bieli. Nie zapomina o koronkowym kołnierzyku. wstążkach, kokardkach i wszelkich delikatnych ozdobnikach, oddających pruderię epoki wiktoriańskiej. Nosi podkolanówki, gorsety, bufiaste bluzki, wszędzie pojawia się mnóstwo koronki i tiulu. Goth Loli noszą przeważnie stylizowane na epokowe spódnice z dużą ilością falban i dodatków. Oprócz tego nie zapominają o nakryciu głowy - stylowych, małych kapelusikach i kapeluszach, po wszelkiej maści woale. Spore znaczenie ma koronkowy parasol (czarny bądź biały), wachlarz oraz torebka, która stanowi element szczególny (często przybiera kształt nietoperza, trumny albo krzyża).
Loli nie zapomina także o akcentach "małej dziewczynki" - często towarzyszy jej pluszowy miś, laleczka lub inna zabawka. Włosy upina przeważnie w dwa kucyki i wymyślne koki. Niejednokrotnie nawiązuje do fryzur z epoki - chociażby wyrafinowanych loków wiktoriańskich lalek z porcelany. Klasycznym kolorem włosów jest czarny lub blond, bardzo rzadko spotyka się odejście od tej reguły. Makijaż nie jest aż tak istotny - grunt to rzęsy podkreślone tuszem, powieki pociągnięte ciemnym eyelinerem oraz delikatny róż na policzkach. Kontrastem dla idealnie białej cery są wyszminkowane na czerwono lub różowo usta.

Historia

Styl Gothic Lolilta zaczął kiełkować w 1998 roku, ale jako szeroko pojęta moda funkcjonował dopiero trzy lata później. Już w 2003 roku stał się równorzędnym rywalem stylów popularnych, alternatywą dla młodych, zbuntowanych Japończyków. Największą sławę zdobył w Tokio - przede wszystkim dzięki obecności na muzycznej scenie. Typowy dla formacji uprawiających tzw. visual kei image - szokujące stroje, makijaże i wyzywające zachowania - przykuł uwagę wielu przyszłych fanów Gothic Loli. W tę estetykę wpisywał się Mana - gitarzysta Malice Mizer - który znacząco pomógł w spopularyzowaniu stylu. Instrumentalista okazał się również znakomitym projektantem. Po odejściu z zespołu założył firmę zajmującą się produkcją ubrań i z czasem wykreował dwie świetne linie ubrań dla estetyki Gothic Lolita: Elegant Gothic Lolita i Elegant Gothic Aristocrat . Ubrania tworzy w klasie unisex - identyczne dostępne są dla kobiet i dla mężczyzn. Inna znana marka to wykreowana w 1999 roku Moi-meme-Moitie. Przełomowymi postaciami dla stylu są również: piosenkarz Kana i grafik Mitsukazu Mihara - twórcy poświęconego modzie i muzyce gotyckiej magazynu "Gothic And Lolita Bible".


1.2 Sweet lolita

Sweet lolita czerpie inspirację ze stylu rokoko i mang dla dziewcząt. Tutaj dominują lekkie, cukierkowe kolory i motywy fantasy. Makijaż w tonacji pastelowej, z przewagą różu. Buty są płaskie albo na małym obcasie, żeby podkreślić dziecinny charakter lolitki. Torebki i biżuteria mają na ogół kształt kokardek, ciastek z kremem, serduszek, zwierzątek itp.



1.3 Classic Lolita

Classic Lolita strój jest odpowiedni na piknik, do kościoła lub jako zwykły strój na lato.
W Classic Lolita wszystko jest klasyczne i powraca do korzeni mody Lolita. Widać inspiracje modą wiktoriańską, często pojawiają się motywy kwiatowe i elegancji epoki.
Wyraziste kolory(poza czarnym i brązowym) nie są raczej obecne w stroju Classic Lolita.
W przeciwieństwie do innych stylów lolita, często spódnice Classic Lolitas mają kształt-line zamiast normalnego kształtu dzwonu. Podobnie jak w innych stylach makijaż dobiera się w zależności od okazji i stroju.


1.4 Punk Lolita

Punk lolita to wybuchowa mieszanka stylu lolitki z elementami stylu punk. Kratka, długie, ciężkie buciory na koturnach, łańcuchy i metalowe nity, obcisłe mini spódniczki zamiast wielkich kloszy. Styl punk lolita mocno nawiązuje do trendów londyńskiego Camden Town.


1.5 Wa/Qi lolita

Wa Lolita jest stylem łączącym tradycyjne japońskie elementy ze stylem lolita. Bazową częścią stroju jest kimono w krótszej wersji z rozszerzonym dołem, by zmieścić pod spód halkę. Dodatki to zazwyczaj kwiaty kanzashi (ozdoby używane w tradycyjnych japońskich fryzurach), często wykorzystywane są opaski. Buty to raczej sprawa wyboru można zobaczyć Wa loli w charakterystycznym tradycyjnym obuwiu jak również w 'lolicich' platformach czy zwykłych szpilkach.

Qi lolita jest podobnym style do Wa Lolita, ale wykorzystuje tradycyjną chińską odzież i akcesoria.
Zazwyczaj obejmuje qipao (inaczej cheongsam-dresses, czyli tradycyjny chiński strój jednoczęściowy dla kobiet i mężczyzn) i chińskie parasolki.



2. Lolicon

Lolicon lub rorikon ( Lolicon lub rorikon ) – japoński skrót pochodzący od słowa lolita complex (jap. roriita konpurekkusu?, dosł. "kompleks lolity" ), w Japonii oznaczający pokładanie swoich uczuć w młodych dziewczynkach lub też dorosłych kobietach na takie stylizowanych. Na zachodzie termin lolicon odnosi się do erotycznej mangowej sztuki przedstawiającej nieletnie postaci, często produkowanej w Japonii.

Loliconowa grafika przedstawia zazwyczaj żeńskie postaci w wieku 8-13 lat. Ilustrowany lolicon jest legalny w Japonii. Jest częstym tematem artykułów naukowych na temat życia seksualnego w Japonii. Rysowane loliconowe media są łatwo dostępne w wielu księgarniach i stoiskach z wiadomościami w Japonii.



Nasz rząd vs LOLI[

Przy okazji walki ze wszechobecną pedofilią, nasz "kochany" rząd znowelizował kodeks karny. Zakazuje on produkowania, rozpowszechniania, prezentowania, a nawet posiadania treści pornograficznych zawierających nierzeczywiste, ale wytworzone lub przetworzone komputerowo wizerunki dzieci uczestniczących w czynnościach seksualnych.
Wszystko pięknie , zwalczanie pedofilów ale jest parę "ale" , na jakiej podstawię można rozpoznać rzeczywisty wiek postaci z anime ? Oryginalnie loli służy do zwalczania problemu pedofilii , chyba lepiej wychodzi gdy ktoś patrzy sobie na obrazki niż działa w rzeczywistości. Ktoś narysuję sobie nieletnią dziewczynkę pójdzie siedzieć ja spojrzę na ten obrazek też pójdę siedzieć ?!

[Noxagon]

Ohayo ,
po długim okresie bezczynności postanowiłem napisać kolejny artykuł.

Tym razem będziecie mogli dowiedzieć się czegoś o statusie kobiet w kulturze japońskiej oraz o szkolnictwie w kraju kwitnącej wiśni

1. Szkolnictwo w Japonii

Jóź od ponad stu lat japońskie szkolnictwo poddawane jest co pewien czas gruntownym reformom. Pierwsza z nich miała miejsce w tzw. epoce Meiji (1868 – 1912) kiedy to usunięto rządy szoguna i przystąpiono do modernizacji kraju na wzór zachodni. Wtedy wydano tez rządowa „ustawę o edukacji”(1872) która zapoczątkowała rozwój nowoczesnego systemu szkolnego w Japonii . W latach 1886 – 1916 zintensyfikowano te modernizacyjne poczynania, po czym nastąpił okres ekspansji edukacyjnej (1917 – 1937) i związanej z nim rozbudowy szkól rożnych typów i poziomów, łącznie z uniwersytetami. Z kolei lata 1937 – 1945 przyniosły uniformizacje i faszyzacje edukacji japońskiej, okres powojenny – jej demokratyzacje.



Nauka rozpoczyna się w wieku 6 lat w shôgakkô czyli odpowiedniku naszej szkoły podstawowej. Także tak samo jak u nas trwa ona 6 lat. Początkowo uczeń poznaje hiraganę czyli jeden z alfabetów japońskich. Jest on dość łatwy więc używany także przez cudzoziemców. Drugi z alfabetów to katakana służący do zapisu obcych słów. Oprócz wspomnianych alfabetów uczeń musi nauczyć się około 1000 znaków kanji Ze względu na sposób wychowania lekcja w szkole podstawowej przebiega trochę inaczej. Spontaniczność uczniów czyli np. zadawanie pytań maleje poprzez karność i dyscyplinę. Przebieg nauki jest w miarę podobny. Nauka w shôgakkô kończy się egzaminem do chugakkô czyli niższej szkoły średniej będącej odpowiednikiem polskiego gimnazjum.


Uczennice z szkoły podstawowej

Uczniowi w chugakkô przypada więcej zajęć. Obowiązujące przedmioty to: język japoński, język angielski, matematyka, kaligrafia, gospodarstwo domowe, nauki przyrodnicze, wiedza o społeczeństwie, muzyka, plastyka oraz wychowanie fizyczne. Nieco szerzej warto wspomnieć o kaligrafii. Pisanie oczywiście nie polega na samym pisaniu a w dużej mierze na medytacji i wsłuchiwaniu się w siebie. Stopień wtajemniczenia ocenia się w stopniach kyu od 10 do 1 a następnie w stopniach dan od 1 do 10. Po trzech latach przychodzi czas na egzaminy. Można je zdawać na dwa różne sposoby. Jednym z nich jest ciężka i mozolna praca nad ocenami przez trzy lata w chugakkô. Wtedy też następuje rekomendacja ucznia do szkoły, która sobie wybrał, a egzamin pisze się w postaci wypracowania po japońsku lub angielsku. Taki sposób nazywa się suisen i uczniowie zdają go pod koniec stycznia. Jeśli się nie uda pozostaje jeszcze drugi sposób czyli egzamin zwykły. Piszę się go z trzech (japoński, matematyka, angielski) lub z pięciu( WOS, przyroda) przedmiotów. Zależy to oczywiście od szkoły do której się uczęszcza. Termin to koniec lutego.


Zdjęcie klasy w chugakkô

Po całym zamieszaniu z egzaminami uczeń trafia do kôkô czyli liceum. Nauka w nim trwa również trzy lata. Przedmiotów jest więcej ale zmiana polega głównie na podzieleniu tego co było nauczane w chugakkô. Tak więc nauki przyrodnicze dzielą się na chemie, fizykę, biologię i co ciekawe na archeologię. Na miejscu wiedzy o społeczeństwie pojawia się historia, prawo, geografia oraz administracja. Zanim jednak rozpoczyna się nauka trzeba wybrać tą jedyną szkołę spośród mnóstwa innych. Do wyboru są szkoły państwowe, zawodowe, prywatne, techniczne, ogólnokształcące... Oczywiście dla ucznia jest lepiej gdy wybierze szkołę pod kątem zawodu gdyż większość z nich dostosowana jest do studiów wyższych.

Mundurek szkolny
W większości szkół podstawowych uczniowie nie są zobowiązani do noszenia mundurka. Tam, gdzie jest on wymagany, wielu chłopców nosi białe koszule, spodnie i czapki. Dziewczęce mundurki mogą składać się z plisowanej spódnicy i białej bluzy. Czasami dziewczęta noszą strój marynarski. Wariant mundurka może zależeć od sezonu. Zazwyczaj zarówno chłopcy jak i dziewczęta noszą jaskrawe czapki, aby uniknąć wypadków drogowych.
Mundurki w szkołach średnich tradycyjnie przypominają styl wojskowy dla chłopców i marynarski dla dziewcząt. Stworzone zostały na podstawie oficjalnych strojów wojskowych epoki Meiji, które z kolei bazują na europejskim stylu mundurów marynarki wojennej. Podczas gdy ten styl mundurków nadal jest w powszechnym użyciu, wiele szkół zmieniło ich krój na przypominający mundurki z zachodnich szkół parafialnych. Te składają się z białej koszuli, krawatu, marynarki z godłem szkoły i spodni (zazwyczaj w innym kolorze niż marynarka) dla chłopców, a z tartanowej spódnicy dla dziewcząt.
Bez względu na to, który typ wybierze szkoła, wszystkie mają wersję letnią mundurka, składającą się zazwyczaj z białej koszuli i spodenek u chłopców, a lżejszego tradycyjnego mundurka lub bluzy z krawatem i tartanowej spódnicy dla dziewcząt. Mają również mundurki przeznaczone do zajęć wychowania fizycznego - poliestrowy dres do całorocznego użytku oraz t-shirt i krótkie spodenki na lato. W szkołach o mniejszej dyscyplinie uczniowie mogą ubierać różne warianty mundurków.
Zdarza się, że niektórzy uczniowie, chcąc zamanifestować swoją niechęć do mundurków, noszą je w nieodpowiedni sposób lub dodają zabronione elementy, takie jak odznaki czy tak zwane luźne skarpetki (loose socks). Dziewczęta mogą skracać spódnice, chłopcy nosić spodnie poniżej bioder, nie nosić skarpetek lub nie zapinać koszul.
Niektóre szkoły nie posiadają przebieralni lub szatni oddzielnie dla dziewcząt i chłopców, więc uczniowie przebierają się w salach lekcyjnych. Przez to zdarza się, że niektórzy noszą stroje sportowe pod mundurkami przeznaczonymi na lekcje.
Pewne szkoły kontrolują również fryzury, obuwie i tornistry uczniów, jednak te zasady stosowane są przeważnie jedynie do specjalnych uroczystości, takich jak ceremonia rozpoczęcia i zakończenia trymestru.

Mangowa adaptacja mundurku szkolnego

Rodzaje mundurków:

Gakuran lub tsume-eri to mundurki szkolne dla chłopców używane w wielu szkołach w Japonii.
Zazwyczaj są koloru czarnego, ale niektóre szkoły używają również ciemnoniebieskich lub granatowych.
Górna część mundurka posiada stojący kołnierz i jest zapinana na guziki ozdobione godłem szkoły. Spodnie mają proste nogawki i są jednego koloru. Noszony z nimi pasek jest zazwyczaj czarny. Niektóre szkoły wymagają, aby uczniowie nosili spinki przy kołnierzu przedstawiające szkołę lub klasę.
Drugi guzik (licząc od góry) męskiego mundurka może zostać oddany dziewczynie, co traktowane jest jako wyznanie miłosne. Guzik ten znajduję się najbliżej serca i uważa się, że zawiera uczucia z całego, trzyletniego pobytu w szkole. Praktyka ta stała się popularna za sprawą opowieści Daijun Takedy.
Tradycyjnie gakuran noszony jest z dopasowaną do niego (zazwyczaj czarną) czapką, jednakże dziś zwyczaj ten jest mniej powszechny.
Gakuran wywodzi się z mundurów używanych w armii pruskiej. Słowo to jest połączeniem gaku (学), co znaczy "uczyć się" lub "uczeń", i ran oznaczającego Holandię lub historycznie w Japonii cywilizację zachodnią ogólnie. Zatem gakuran tłumaczy się jako "zachodni uczeń". Ten typ ubioru noszony był również przez dzieci w Korei Południowej i w Chinach przed 1949 rokiem.


Chłopacy ubrani w gakuran idący do szkoły

Strój marynarski (sērā-fuku) jest powszechnie stosowanym krojem mundurka noszonym przez dziewczęta w szkołach średnich oraz czasami przez uczennice szkół podstawowych. Trafił do szkół w 1921 roku za sprawą Elizabeth Lee, dyrektor Uniwersytetu Jo Gakuin w Fukuoce. Stworzony został na wzór mundurów używanych przez brytyjską Royal Navy w tamtym czasie, które Lee poznała podczas wymiany studenckiej w Wielkiej Brytanii.
Mundurki te składają się z bluzy powiązanej z kołnierzem w marynarskim stylu i plisowaną spódnicą. Są dwa warianty zależne od pory roku - na zimę i na lato. Różnią się długością rękawów i tkaniną. Wstążka wiązana jest z przodu i przyczepiona jest do bluzki przez pętlę. Również wstążka ma kilka odmian. Wyróżnić można wstążki w formie krawatów, apaszek czy sznurków. Często używane kolory wstążek to: ciemny niebieski, biały, szary, jasnozielony i czarny.
Buty, skarpetki i inne dodatki czasami są częścią mundurka. Te skarpetki są przeważnie ciemnoniebieskie lub białe. Buty mają kolor brązowy lub czarny. Luźne skarpetki, mimo że nie są zalecaną częścią mundurka, są noszone przez modne dziewczęta razem ze strojem marynarskim.


Dziewczyna ubrana w sērā-fuku

[Noxagon]

2. Kobieta w świecie kwitnącej wiśni

Jaka była i jest pozycja Japonek? Co musi dobra żona i mądra matka? Co powinna? Co jej wolno?
Od wieków pozycja społeczna japońskiej kobiety jest niższa niż mężczyzny. Choć matką Japonii miała być według legendy bogini słońca, Amaterasu, to jednak nigdy kobieta nie mogła zająć najwyższego miejsca w społeczeństwie. W okresie Heian kobietom nie wolno było nawet pokazać twarzy. Musiały one też żyć w izolacji społecznej. Kobieta zawsze była zależna od mężczyzn- od ojca, od męża, od najstarszego syna. W okresie Edo, gdy do Japonii napłynęła fala konfucjanizmu, kobieta wedle tejże etyki stawała się istotą niższego rzędu, nie przypisywano jej człowieczeństwa. Mężczyzna brał kobietę za żonę z jednego powodu- miała mu urodzić dzieci, dać następców. Gdyby nie miała tego czynić, mógł wziąć z nią rozwód. Przy tym musiała być mu wierną, on zaś miał prawo do konkubin, a ona nie mogła być nawet zazdrosna. Gdyby zaś zdradził męża, czekała ją kara śmierci. Musiała być ona także posłuszna teściom. W epoce Edo stosowano wobec kobiet zasadę danson jahi- szanować mężczyznę, pogardzać kobietą. Okres Tokugawa (Edo) to rozkwit gejsz (ta profesja trwa do dnia dzisiejszego i nie ma żadnego odpowiednika w innych kulturach), czyli jak głosi etymologia słowa geisha – ludzi (kobiet) sztuki, dziś powszechnie uważane po prostu za damy do towarzystwa. Dziewczętom, które trafiły w ręce okiya- instytucji gejsz, nie żyło się wcale łatwiej niż innym kobietom. Musiały nauczyć się one gry na shamisenie, tańca, śpiewu, ceremonii parzenia herbaty i wielu innych sztuk. Przy tym służyły one jako „ozdoby” przyjęć oraz herbaciarni, które były rozrywka mężczyzn. Gdy gejsza osiągała odpowiedni wiek otrzymywała status tzw. „młodej gejszy”. Wówczas mężczyźni mieli prawo do zabiegania, o jej mizuage (utratę niewinności). Wygrywał ten, który zaoferował największą kwotę. Później gejsza musiała pozyskać swego danna – opiekuna, który miał do niej pełne prawo, ona zaś musiała spełniać każdą jego wolę, za cenę swego utrzymania.

Gejsza

Okres Meiji to czas otwarcia Japonii na świat. Przybywali wówczas do Kraju Kwitnącej Wiśni Amerykanie i Europejczycy zachwycali się Japonkami, jako uprzejmymi, miłymi, ślicznymi kobietami.
Władze rozpoczęły propagować ideę ryosai kenbo, ideał żony i matki (w japońskim są to dwa kanji: dobra żona, mądra matka). Koncepcja ta pojawiła się w roku 1875 i miała wzmocnić pozycję kobiety. Dotąd kobiety były zazwyczaj niewykształcone, nie mogły podejmować żadnych decyzji związanych z domem i rodziną, a także budżetem. Byłą również zamknięta w domu, nie mogła go opuszczać bez jakiegoś ważnego powodu. Taki wizerunek kobiety nie nadawał się na kogoś, kto miał wychowywać pokolenie nowej epoki. Od roku 1899 ryosai kenbo stała się sloganem w państwowym szkolnictwie dziewcząt (jednak dotyczyło to tylko dziewcząt z dostatecznie zamożnych rodzin). Odtąd kobiety uzyskały usankcjonowane prawo do podejmowania decyzji w kwestiach domu. Zyskały także prawo do dziedziczenia, do decydowania o swym życiu, do pełnienia funkcji głowy rodziny (w przypadku braku dorosłego mężczyzny w rodzinie). Początkowo ryosai kenbo dotyczyła kobiet z klas wyższych. W szkołach dziewczęta musiały uczyć się tego, co uważano za niezbędne „damie”. Dla dziewcząt niższych sferach ta koncepcja byłą nieosiągalnym wzorem.


Ryosai kenbo do dziś jest w pewnym stopniu ideą kobiety. Kobieta musi być podporządkowana mężczyźnie, nie dopominać się o swoje prawa, zawsze się uśmiechać. Dobra żona to kobieta, która potrafi dobrze prowadzić gospodarstwo domowe, dba o budżet, jest we wszystkim pomocna mężowi. W przypadku, gdy któryś członek rodziny zachoruje i trafia do szpitala, matka pełni tam funkcje pielęgniarki, powinna czuwać i dbać o swego „pacjenta”. Mądra matka to wykształcona istota, która potrafi zadbać o dzieci, dobrze je wychować, a także pomóc im czasem w nauce- dotyczy to zazwyczaj pierwszych lat edukacji małych Japończyków. To właśnie matka ma być ich nauczycielką (kyoiku mama), zanim pójdą do szkoły. Czasem Japonka musi zmienić się w mamę-potwora (mamagon), by dzieci otrzymały solidne, surowe japońskie wychowanie! Do obowiązków matki należy także odpowiednio skomponowane śniadanie dla maluchów. Japońskie dzieci noszą do przedszkola małe kuferki, tzw. obento, w których zazwyczaj znajduje się ryż, ryba lub warzywa, ciasteczka ryżowe i jakiś napój. To bardzo ważne, by śniadanie było estetycznie zapakowane i odpowiednio skomponowane – ma to wymiar artystyczny, np. ryż ułożony jest w „bałwanki”. Matka, która przygotowuje dziecku posiłek złożony z jakichś fastfoodów lub złej kombinacji pokarmów jest źle widzianą szkole, w społeczeństwie.
Zawieranie małżeństwa w Japonii to w zasadzie umowa między rodzinami: pierwsza „randka” to po prostu poznanie się partnerów, w celu późniejszego zawarcia stosunku małżeńskiego. Nie ma tu mowy o miłości. Właściwie dobrze widziane jest, by Japonka, także będąc już żoną, ukrywała publicznie swe uczucia. Od chwili wstąpienia w związek małżeński, kobieta ma na swojej głowie prowadzenie domu. Japończyk ma za zadanie pracować na utrzymanie rodziny, co pochłania sporą większość jego czasu- wychodzi do pracy wcześnie rano, wraca późno, czasem nad ranem, gdy obowiązuje go „spotkanie integracyjne” ze współpracownikami. Kobieta najlepiej widziane jest, by nie pracowała, tylko zajmowała się domem. Jeśli Japonka zdecydowałaby się na pracę musiałaby oddać dziecko do żłobka, co nie jest dobrze widziane. Po II wojnie światowej otwarto Japonkom drogi edukacyjne, a także dano im swobodę kariery. Tak naprawdę tylko pozornie. Bo, jeśli kobieta wybierze tę drogę, nie będzie miała czasu na prowadzenie domu, wychowywanie dzieci, czyli nie będzie dobrą żoną i mądrą matką. Zazwyczaj pracują młode Japonki, które nie są jeszcze mężatkami, ale tak naprawdę nawet w najlepszych firmach pełnią one raczej role estetyczne, są sekretarkami, podają kawę, mają uśmiechać się i usługiwać mężczyznom i gościom

Japońskie sekretarki

Japonka zwraca się do swego męża uchi no hito, co oznacza „ten człowiek w naszej rodzinie”- wskazuje to na wielki szacunek, z jakim kobiety odnoszą się do swych mężów. Japończyk powie o żonie uchi no, „czyli ta z naszej rodziny”. Takie nazewnictwo nadaje się jednak tylko w sytuacjach wymagających form grzecznościowych. Na co dzień mężczyzna zwraca się do żony oj!- to zawołanie podkreślające niższą rangę. Żona powie do męża anata, czyli „ty”, ale wyrażone z szacunkiem. Gdy Japonka mówi do kogoś innego o swym mężu używa zwykle słowa shujin, czyli „pan domu”. Japończyk, zaś powie o swej małżonce kanai, co znaczy „wewnątrz domu”. Używając bardzo formalnego języka mężczyzna powie gusai, w dosłownym tłumaczeniu „moja głupia żona”- w ten sposób wykaże on swą uprzejmość wobec rozmówcy, czyli zaznaczy swój niższy status względem niego (czego wymaga japońska etykieta).
Kobiety w zasadzie mają swobodę życia. Wydają pieniądze mężów na zakupy, odwiedzają koleżanki, no i prowadzą dom.

Japońska żona

[konoyaro]

I znowu te stereotypy . Wszystko to prawda, ale te "nowosci" na temat stosunkow mezczyzna-kobieta, sa conajmniej sprzed 50 lat, jesli nie wczesniej. Czy te informacje sa z jakiejs ksiazki? Z sieci? Czy z wlasnych obserwacji?

[kurimon]

Dokladnie jak napisal konoyaro.

Moze zmien ksiazke, z ktorej kopiujesz "ciekawostki" na jakiesz nowsze wydanie? Najlepiej po roku 1970. Wlasnie dzieki takim zbiorom informacji jak ten zapalone nastolatki (-kowie) wyobrazaja sobie Japonie jako kraj gdzie kazdy smiga w kimonie nawet do kibla:/

[Noxagon]

Stereotypy , stereotypami , ale jednak prawdy w tym jest , japonki maja nadal mentalność bycia dobrą żoną , co prawda u młodego pokolenia się to powoli zmienia , ale 3/4 dorosłych małżeństw ( wiek koło 30 ) funkcjonuje jak opisałem , kobieta opiekuje się domem , ojciec pracuję.
Swoja drogą , pisanie czegokolwiek o Japonii w tej chwili jest bezsensowne , Japończycy tak szybko chłoną nowości , po czym zmieniając na swoje gusta , że tak naprawdę nigdy nie można być 100% pewny co się dzieje dokładnie w kraju ( zapominając już nawet o prefekturach ).

Inna sprawa że opis życia kobiety to ciekawostka , wiec proszę nie brać tego w sposób wszystkie japonki się tak zachowują

BTW: Po za tym gdyby chciał pisać o stereotypach którzy ludzie myślą o Japonii , to wtedy stwierdził bym że każdy Japończyk to pracoholik , a gejsze to dziw** xD

[kurimon]

Stereotypy , stereotypami , ale jednak prawdy w tym jest , japonki maja nadal mentalność bycia dobrą żoną , co prawda u młodego pokolenia się to powoli zmienia , ale 3/4 dorosłych małżeństw ( wiek koło 30 ) funkcjonuje jak opisałem , kobieta opiekuje się domem , ojciec pracuję.

Skad te 3/4? Co to jest "dorosle malzenstwo"? Sa jakies "niedorosle"? Wg danych statystycznych sredni wiek zawierania malzenstw to dla mezczyzn 30,5 i kobiet 28,8; sredni wiek pierwszego dziecka to 29,9 lat. Imho, wiekszosc kobiet do tego momentu pracuje, a wiele pracuje jeszcze dlugo po slubie. Nie krytykuje tego, ze chcesz dzielic sie z innymi info, ktore posiadasz ale to co podajesz jest nieaktualne od jakich 40 lat! Gdzies na dole swoich postow podawaj przynajmniej date zrodla, z ktorego przepisujesz informacje.

Swoja drogą , pisanie czegokolwiek o Japonii w tej chwili jest bezsensowne , Japończycy tak szybko chłoną nowości , po czym zmieniając na swoje gusta , że tak naprawdę nigdy nie można być 100% pewny co się dzieje dokładnie w kraju ( zapominając już nawet o prefekturach ).

Acha...czyli kiedy pisanie o Japonii ma sens? Jak wszyscy wymra i nic sie nie bedzie zmieniac?

Inna sprawa że opis życia kobiety to ciekawostka , wiec proszę nie brać tego w sposób wszystkie japonki się tak zachowują

BTW: Po za tym gdyby chciał pisać o stereotypach którzy ludzie myślą o Japonii , to wtedy stwierdził bym że każdy Japończyk to pracoholik , a gejsze to dziw** xD

Akurat czesc z nas wie z wlasnego doswiadczenia jak to wszystko obecnie wyglada. I poniewaz malo ma to wspolnego z tym co piszesz to zwracamy Ci uwage w sumie tylko na to zebys uaktualnil swoje zrodla.

[konoyaro]

Stereotypy , stereotypami , ale jednak prawdy w tym jest , japonki maja nadal mentalność bycia dobrą żoną , co prawda u młodego pokolenia się to powoli zmienia , ale 3/4 dorosłych małżeństw ( wiek koło 30 ) funkcjonuje jak opisałem , kobieta opiekuje się domem , ojciec pracuję.

Oczywiscie to dobrze, ze opuisujesz i tak dalej, nie przestawaj. Natomiast ze stawianiem tez polecam uwazac - ktos moze powiedziec sprawdzam i klops . Na przyklad ta teza, ktora stawiasz powyzej - skad masz te dane? Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawe, ale Japonia jest w kryzysie i bardzo niewielki odsetek malzenstw okolo 30 moze sobie pozwolic na taki luksus, ze zona nie pracuje. Dlatego tak jak mowie, ciekawi mnie skad bierzesz te informacje - z autopsji chyba nie, prawda?
Pozdrawiam!

[Noxagon]

Co prawda nie wziąłem tego z autopsji , ale źródeł plotek ( czyli od osób które tam były ( co prawda nie na stałe) , wiec nie kłócę się dokładnie ) , po za tym jak mówiłem to jest opis DAWNYCH ZWYCZAJÓW , i nigdy nie wspominałem że jest tak teraz , po za tym o tym co mówicie że kobieta pracuję dotyczy dużych miast a mi chodzi bardziej o mniejsze miejscowości i wioski ! Inna sprawa że mój post wyżej dotyczył bardziej o relacji między żoną a mężem ( chociaż to też się zmienia )

Jeśli się mylę poprawcie mnie.

Swoja drogą , pisanie czegokolwiek o Japonii w tej chwili jest bezsensowne , Japończycy tak szybko chłoną nowości , po czym zmieniając na swoje gusta , że tak naprawdę nigdy nie można być 100% pewny co się dzieje dokładnie w kraju ( zapominając już nawet o prefekturach ).

Acha...czyli kiedy pisanie o Japonii ma sens? Jak wszyscy wymra i nic sie nie bedzie zmieniac?

Czy ja twierdze że nie warto pisać , oczywiście warto , ale jak widać wszystko zmienia się w takiej prędkości że nie wiadomo czy dany rzecz dotyczy nadal rzeczywistości.

[Anna2]

...a mi chodzi bardziej o mniejsze miejscowości i wioski !

Rowniez bzdura, w mniejszych miejscowosciach i wioskach to kobiety haruja jak woly gdzie sie da, zeby ekstra kase dla rodziny zarobic. Bo przy sredniej zarobkowej w mniejszych miastach inaczej trudno byloby takiej rodzinie przezyc na jednej pensji meza. Osobiscie nie znam ZADNEJ kobiety, ktorej maz zarabia na tyle aby mogla sobie pozwolic na siedzenie z dziecmi w domu. A pracuje w miescinie ktora ma okolo 31 tys mieszkancow i lezy jakies 20 km od prefekturalnej stolicy i troche ponad 100km od Tokio.

[Noxagon]

Ogólnie dzięki za oświecenie , nie ma jak to cenę rady osób które tam mieszkają

[kurimon]

Ogólnie dzięki za oświecenie , nie ma jak to cenę rady osób które tam mieszkają

Ehhh "cenne" chyba?

A poza tym to prosze bardzo:) My moze nie wiemy wszystkiego mimo przebywania tutaj ale za to na pewno to co wiemy jest aktualne...w przeciwienstwie do..

[Noxagon]

Oczywiście chodziło mi o cenne

A poza tym to prosze bardzo:) My moze nie wiemy wszystkiego mimo przebywania tutaj ale za to na pewno to co wiemy jest aktualne...w przeciwienstwie do..

Każdy się myli , staram się pisać artykuły jakie znalazłem , usłyszałem zobaczyłem ;P