Zbiór informacji i ciekawostek o Japoni , mandze i anime

[Noxagon]

Witam , w tym temacie dowiecie się wszystko o kulturze Japońskiej , języku oraz co nieco o mandze i anime.

Na początku należało powiedzieć kto to jest otaku , skąd to wyrażenie się wzięło i co dokładnie oznacza.

" Otaku (jap. おたく lub オタク ) – termin, którym określa się wielkiego fana danej idolki, sportu, dziedziny sztuki, filmu, komiksu itp., który nie widzi poza nim świata. Poza Japonią używa się go do określenia każdego miłośnika mangi i anime.
Japonii słowo otaku ma negatywne zabarwienie, co wiąże się z tragicznym incydentem, jaki miał tam miejsce – Tsutomu Miyazaki, miłośnik brutalnych pornograficznych anime i mang, zamordował kilka młodych dziewcząt, wzorując się na tym, co zobaczył w swoich ulubionych produkcjach. Poza Krajem Kwitnącej Wiśni termin nie ma jednak negatywnego znaczenia, a sami zainteresowani z dumą określają się mianem otaku. "

Jak widać otaku to hobbysta, miłośnik , w pełnym słowa tego znaczeniu, sztuki zwanej mangą i anime. Na pewno teraz zrodziło się u was na ustach pytanie " co to manga i anime ? " . W skrócie manga - komiks ,
anime - kreskówka , animacja
( NIE MYLIĆ Z BAJKĄ !!! jeśli nazwiesz anime w ten sposób przy otaku , śmiertelnie na Ciebie się obrazi ).

Krótka specyfikę mamy za sobą teraz pora przejść do rozwinięcia tematu.

Manga (jap. 漫画: man – wykonane szybko i lekko; ga – obraz, rysunek) – japońskie słowo wywodzące się ze sposobu ozdabiania rycin i innych form sztuki użytkowej, współcześnie używane poza Japonią oznacza japoński komiks.
Manga wyewoluowała z połączenia ukiyo-e i wschodniego stylu rysowania, a swoją obecną formę przybrała krótko po II wojnie światowej. Manga jest drukowana głównie w czerni i bieli, nie licząc okładek i ewentualnie kilku pierwszych stron.
Niewielka ilość całkowitego mangowego rynku w Japonii doczekuje się adaptacji w formie anime, zazwyczaj po tym gdy dany tytuł będzie cieszył się powodzeniem. Historie często są modyfikowane, by lepiej odpowiadały większości rynku i mieściły się w regulacjach związanych z animacją.

Anime (jap. アニメ – anime) – skrócone angielskie słowo animation (jap. アニメーション, animēshon?) oznaczające film animowany. W Japonii terminem tym określa się wszystkie filmy i seriale animowane, bez względu na kraj ich pochodzenia. Poza Japonią słowo anime służy wyłącznie do określenia japońskiej animacji. Istnieje także teoria, że termin anime pochodzi od francuskiego słowa animé (animowany) lub les dessins animés (animowane obrazy). Obie formy – pierwotna animēshon i skrócona anime – są rozpoznawane przez Japończyków.

Jak widać anime może być zarówno dla młodszych widzów ( na przykład "Pokemon-y" )
jak i dla dorosłych.

Jeśli zainteresowałeś się tym tematem lub chcecie spróbować obejrzeć anime lub przeczytać mange ,
na początku polecam tytuł
Grave of the Fireflies (jap. Hotaru no Haka,
więcej informacji znajdziecie tu http://www.anime-planet.com/anime/grave ... -fireflies )

Na dziś niestety to już koniec , niedługo zamieszczę podstawowe informacje o kulturze Japońskiej i parę innych ciekawostek.



W razie jakiś pytań proszę o PW na forum lub na e-mail a.cimoszko01@o2.pl

OHAYO-LUCKY !
Dzisiaj przygotowałem dość sporą dawkę informacji , miłego czytania:
"W dzisiejszym odcinku poznamy gatunki anime , parę zwyczajów Japończyków oraz co to jest kimono."

Na pierwszy ogień pójdą rodzaje anime:
Anime jak każdy normalny film może być komedia , horrorem , romansem etc , tutaj nie będę się zbytnio rozpisywał,
ale ma też naprawdę dużo specyficznych gatunków i podgatunków oraz o czym warto tutaj wspomnieć jest naprawdę znikoma ilość animacji skupiający się tylko i wyłącznie na jednym aspekcie , są to głównie mieszanki często bardzo wybuchowe.

1.Gatunki Anime

Ecchi : Jeden z najbardziej popularnych gatunków anime . Polega on na pokazywaniu jak najwięcej piersi , dwuznacznych sytuacji , etc. Oczywiście nie są to sceny pornograficzne, zazwyczaj główny bohater przewróci się wraz z jakaś pięknością , a ona spadnie na niego tyłkiem lub ,inna imtywną częścią ciała. Gatunek przeważnie łączy się z komedia lub haremów-ką . Co ciekawe samo słowo ecchi w japońskim znaczy dosłownie zboczeniec.
Najbardziej godnym polecenia anime z tego gatunku jest
Zero no Tsukaima http://www.anime-planet.com/anime/zero-no-tsukaima oraz
Seto no Hanayome http://www.anime-planet.com/anime/seto-no-hanayome

Shounen : Drugi najpopularniejszy gatunek anime , nastawiony głównie na walki miedzy bohaterami , mnóstwo efektów specjalnych ( wielkie wybuchy , specjalne ciosy niszczące większość przedmiotów w swoim zasięgu , etc. ). Samo słowo Shounen znaczy w japońskim Chłopak/Mężczyzna.
W tym przypadku warto polecić
Bleach http://www.anime-planet.com/anime/bleach
Dragon Ball

Harem/Haremówka : Anime skupiające się nad jednym bohaterem którym interesują się od 3 dziewczyn wyżej , praktycznie zawsze występuje w parze wraz z komedią.
W tym gatunku znajduje się według mnie najlepsze anime jakie powstało
Clannad http://www.anime-planet.com/anime/clannad

Hentai – jap. 'zboczeniec' erotyczne i pornograficzne, w Japonii termin nie jest stosowany, a samo słowo jest odbierane negatywnie

Mecha – anime z wielkimi robotami lub humanoidami
Neon Genesis Evangelion http://www.anime-planet.com/anime/neon- ... evangelion

Moe – anime lub manga zawierające postaci bardzo zuchwałe lub słodkie.
W języku Japoński słowo znaczy kiełkowanie

Lucky Star http://www.anime-planet.com/anime/lucky-star

Jest jeszcze wiele innych dziwnie brzmiących gatunków lecz te są najbardziej popularne i rozpoznawalne.

2. WALENTYNKI PO JAPOŃSKU


Dla szefa - ozdobna bombonierka, a dla chłopaka własnoręcznie upieczone czekoladowe serce.

Pod koniec stycznia Japonię ogarnia walentynkowy szał. Na każdym kroku, jak grzyby po deszczu, wyrastają stoiska pełne walentynkowych smakołyków. Furorę robią bombonierki z Belgii i Szwajcarii. Oprócz bombonierek z czekoladkami można tam kupić: kartki, wstążki, ozdobne pudełeczka. Wszystkie wspaniałe gadżety przygotowywane są z myślą o walentynkowych obowiązkach młodych Japonek.14 lutego tylko płeć żeńska bawi się w rozdawanie czekoladek. Przy tym nie zawsze jest to zabawa, bo pudełeczko z czekoladkami wręcza się lub wysyła nie tylko swojemu chłopakowi czy narzeczonemu, ale także żonatym kolegom z pracy oraz szefowi . Dlatego też czekoladki dzieli się na dwa rodzaje: „giri-choko" czyli czekolada dawana z obowiązku (dla kolegów) i „honmei-choko" czyli ta prawdziwa czekolada dla ukochanego. „Honmei-choko" - ciastko w kształcie serca z czekoladowym nadzieniem lub czekolada powinny być przygotowane własnoręcznie. Podobno tylko słodkości przygotowane samodzielnie są oznaką prawdziwego uczucia.
Około 1975 roku powstał jeszcze jeden nowy zwyczaj walentynkowy – „White Day" (po japońsku: howaito dee: "w", jak polskie "ł") „Biały dzień" przypada zawsze miesiąc po walentynkach 14 marca. Wtedy to Japonki dostają od mężczyzn czekoladki lub ciastka, jako podziękowanie za walentynkę.
Dzisiejsza japońska moda walentynkowa wywodzi się z roku 1936 i 1952, gdy Morozoff, właściciel cukierni w Kobe przygotował pierwszą kampanię nakłaniającą kobiety do podarowania czekoladki ukochanemu. W 1958 roku cukiernia z Tokyo zrobiła to samo, co Morozoff. Pomysł chwycił i od tamtego czasu 14 lutego Japonki kupują czekoladki dla wszystkich mężczyzn ze swojego otoczenia.
Japońskie zwyczaje walentynkowe mogą wydawać się niektórym zakochanym w Polsce mało romantyczne i udziwnione. Pewne jest jednak to, że Walentynki w Japonii to doskonały biznes dla handlowców no i wygoda dla nieśmiałych mężczyzn.

3. Zwyczaje Japończyków , czyli jak przeżyć w obcym kraju:

Nigdy nie wchodź butami do domu Japończyków ,
dla każdego z gości zawsze są przygotowane odpowiednie klapki/papucie.

Jeśli Japończyk podaje ci herbatę pod czas rozmowy , oznacza to mała podpowiedź że należy już zbierać się do domu , pamiętaj należało by wypić parę łyków herbaty , ale też nie opróżnić całej filiżanki.

Jeśli bekniesz podczas posiłku oznacza to pochwałę dla kucharza.

Zawsze się kłaniaj przy podaniu ręki.

Nigdy nie pokazuj czegoś pałeczkami , nigdy nie podawaj jedzenia z pałeczki do pałeczki.
Jest to uznawane za obrazę podczas posiłku.

W "kulturze zachodniej" chwalimy prezent - mówimy jaki to on jest wspaniały, jak bardzo spodobał się nam samym itd. W Japonii kieruję się uwagę nie na przedmiot tylko na osobę obdarowywaną mówiąc, że każdy prezent nie jest jej godzien (nawet ten najwspanialszy)

Japończyk mówiący o swoim mieszkaniu zawsze skłamie że jest małe i daleko położone ( nawet jakby mieszkał w 200m wili 10 min drogi do miasta ).

Na spotkaniu biznesowym po dostaniu wizytówki zawsze na nią należy spojrzeć a dopiero później odłożyć.

Nie należy także nigdy po dostaniu prezentu go oglądać lub rozpakowywać!

4.Kimono

Kimono (jap. 着物, Kimono? dosłownie "coś do noszenia na sobie") – tradycyjny ubiór japoński. Pierwotnie słowem kimono określano każde ubranie, później zaczęto je stosować tylko do konkretnego ubioru, który wciąż noszony jest przez kobiety, mężczyzn i dzieci.

Kimono to ubiór o kroju prostym, w kształcie litery T, przypominający nieco szlafrok. Rękawy są długie i na całej długości bardzo szerokie – nawet do pół metra. Według tradycji, kobiety nie mające męża powinny nosić kimono o wyjątkowo długich rękawach, sięgających niemal podłogi. Szata jest owinięta wokół ciała, przy czym lewa strona powinna być zawsze na wierzchu. Całość ubioru uzupełnia szeroki pas wiązany na plecach, zwany obi.



Ciąg dalszy w wkrótce

[Noxagon]

Konichiwa ! Oto następna porcja ciekawostek:

1. Fauna i Flora

Zróżnicowanie klimatyczne wpływa na różnorodność flory i fauny. Szybki rozwój gospodarczy Japonii pociągał za sobą rabunkowe wycinanie lasów, jednak wiele pasm górskich jest na tyle niedostępnych, że przyroda została ocalona. Obecnie wiele lasów jest zniszczonych przez kwaśne deszcze.

Lasy pokrywają ponad 66% powierzchni kraju, w północnym Hokkaido lasy szpilkowe typu tajgi, w północnym Honsiu lasy zrzucające liście na zimę (głównie buki buna, biały dąb, kasztanowiec, klony), na południu Honsiu, Sikoku i Kiusiuwiecznie zielone lasy podzwrotnikowe (dęby, czerwona i czarna sosna japońska, jodła momi, bambusy) i na archipelagu Riukiu lasy zwrotnikowe. W górach piętrowy układ roślinności, ponad lasami liściastymi górskie lasy iglaste (głównie świerkowo - jodłowe), wyżej zarośla subalpejskie i roślinność alpejska. Bogata flora Japonii (około 5 tys. gat. roślin naczyniowych) ma w znacznym stopniu charakter reliktowy (trzeciorzędowy). Liczne parki narodowe i rezerwaty (m.in. Seto - Naikai, Fudżi, Aso - san).

Największym ssakiem jest niedźwiedź brunatny Do rzadkich gatunków należą olbrzymie salamandry, makaki bezogonowe i żbiki irimate nazywane żyjącymi skamieniałościami. Innymi zwierzętami żyjącymi w Japonii są: makak japoński jeleń wschodni ( olbrzymia salamandra Megalobatrachus japonicus ( jadowity wąż trimeresurus ) Wśród ptaków powszechne są czaple, dzikie kaczki, bażanty; natomiast prawdziwą rzadkością są zagrożone wymarciem ibisy japońskie, występujące jedynie na wyspie Sado, a także żurawie japońskie i czarne bociany.


Japońska Wiewiórka

W japońskich parkach przeważają słabo wykształcone gleby górskie; w południowej części kraju gleby tropikalne, m.in. czerwonoziemy i żółtoziemy, w środkowej brunatne (Nizina Kanto) ze znacznym udziałem gleb wytworzonych z popiołów wulkanicznych oraz gleb glejowych, w części północnej, gleby bielicowe i torfowe.

Świat roślinny Japonii jest bardzo piękny i zróżnicowany, ze względu na wielką różnorodność klimatu i ukształtowania terenu. Niektóre kwiaty i drzewa mają dla Japończyków szczególne znaczenie. Kwiaty wiśni (sakura) , które bardzo szybko opadają, są poetycką refleksją nad zmiennością tego świata. Dla odmiany sosna (matsu) jest symbolem długowieczności, a bambus (take), ze względu na swą wytrzymałość i giętkość, symbolizuje umiejętność pokonywania trudności i siłę. Chociaż w Japonii jest wiele ptaków, owadów i małych zwierzątek, nie ma tu wielu dużych drapieżnych ssaków. Największe są niedźwiedzie, żyjące w górskich ostępach


Ogród Wiśni

2. Kraj i Położenie

Pełna nazwa kraju: Japonia
Obszar: 377 835 km kw.
Liczba mieszkańców: 127,1 mln mieszk. (2008)
Stolica: Tokio (8 mln mieszkańców; ponad 31 mln osób w zespole miejskim)
Skład etniczny: Japończycy (także miejscowe plemiona Ajnu), Koreańczycy
Język: japoński
Religia: shinto, buddyzm, chrześcijaństwo
Ustrój: monarchia konstytucyjna z parlamentarnym rządem
Głowa państwa: cesarz Akihito Tsuyu No Mija (od 1989)
premier: Yukio Hatoyama
Numer kierunkowy: 00 81
Domena internetowa: jp
Strefa czasowa: UTC +9 (nie ma czasu letniego)


Prefektury

REGION: PREFEKTURA (stolica prefektury)

* Hokkaido: Hokkaido (Sapporo)
* Tohoku: Aomori (Aomori), Akita (Akita), Iwate (Morioka), Yamagata (Yamagata), Miyagi (Sendai), Fukushima (Fukushima)
* Kanto: Ibaraki (Mito), Tochigi (Utsunomiya), Gunma (Maebashi), Saitama (Urawa), Tokio (Tokio), Chiba (Chiba), Kanagawa (Jokohama)
* Chubu: Yamanashi (Kofu), Nagano (Nagano), Niigata ( Niigata), Toyama (Toyama), Ishikawa (Kanazawa), Fukui (Fukui), Gifu (Gifu), Aichi (Nagoya), Shizuoka (Shizuoka)
* Kinki: Mie (Tsu), Nara (Nara), Osaka (Osaka), Wakayama (Wakayama), Shiga (Otsu), Kioto (Kioto), Hyogo (Kobe)
* Chugoku: Tottori (Tottori), Okayama (Okayama), Hirosima (Hirosima), Shimane (Matsue), Yamaguchi (Yamaguchi)
* Sikoku: Tokushima (Tokushima), Kagawa (Takamatsu), Kochi (Kochi), Ehine (Matsuyama)
* Kiusiu: Fukuoka (Fukuoka), Saga (Saga), Nagasaki (Nagasaki), Oita (Oita), Miyazaki (Miyazaki), Kumamoto (Kumamoto), Kagoshima (Kagoshima), Okinawa (Naha)

Położenie

Archipelag japoński, leżący u wschodnich wybrzeży kontynentu azjatyckiego, rozciąga się wąskim łukiem o długości 3.800 km, od 20 stopni 25' do 45 stopni 33' szerokości geograficznej północnej. Ogólna powierzchnia Japonii wynosi 377.435 km2; - nieco więcej niż obszar Wielkiej Brytanii, ale tylko około 1/9 obszaru Indii i 1/25 obszaru USA - co stanowi mniej niż 0,3% ogólnej powierzchni lądów świata. Archipelag składa się z czterech głównych wysp: Honsiu, Hokkaido, Kiusiu i Sikoku (w kolejności od największej do najmniejszej), a ponadto z kilku łańcuchów wysp i tysięcy mniejszej wysepek. Honsiu zajmuje ponad 60% ogólnej powierzchni Japonii.


Japonia - widok z kosmosu

Lądy

Góry stanowią bardzo ważną część Japonii, zajmują prawie 70% powierzchni kraju. Większość najwyższych gór znajduje się na wyspie Honsiu. Jeden bardzo słynny łańcuch górski nosi nawet nazwę Japońskich Alp. Wiele z tych szczytów wznosi się ponad 3000 m. nad poziomem morza. Najsłynniejsza jest oczywiście góra Fudzi. To najwyższy szczyt Japonii; ma 3776 m. Bardzo wiele gór w Japonii jest pochodzenia wulkanicznego i dlatego w niektórych rejonach podgórskich biją gorące źródła. Jest to zjawisko naturalne - wynik podziemnej aktywności wulkanicznej. W niektórych źródłach woda jest tak gorąca, że można w niej nawet ugotować jajko na twardo! W Japonii jest 67 wulkanów i prawie wszystkie są aktywne. W ubiegłych latach zdarzyło się kilka poważnych wybuchów wulkanów, które zniszczyły wiele domów i spowodowały śmierć pewnej liczby osób. Mimo ryzyka, ludzie chętnie osiedlają się w pobliżu czynnych wulkanów, ponieważ lawa wulkaniczna znakomicie użyźnia ziemię. W Japonii zdarzają się również trzęsienia ziemi - co roku notuje się siedem - osiem tysięcy wstrząsów. Większość z nich jest tak nieznaczna, że nikt ich nie zauważa, ale od czasu do czasu duże trzęsienia ziemi może spowodować poważne straty. Dlatego budynki projektuje się tak, aby były odporne na wstrząsy. Specjalnie fundamenty pozwalają na łagodne kołysanie się budynków, które dzięki temu znacznie rzadziej ulegają zniszczeniu. Tak oto Japończycy nauczyli się żyć w harmonii z przyrodą.


Góra Fudzi

Morza

Jeśli jakiś kraj składa się z samych wysp, musi mieć bardzo długą linię brzegów. Zbiorniki wodne są bardzo ważną częścią krajobrazu Japonii: są tu przepiękne górskie jeziora, Morze Japońskie na zachodzie i Pacyfik na wschodzie. Archipelag Japoński leży na szlaku tropikalnych burz, zwanych tajfunami, które najczęściej zdarzają się pod koniec lata lub wczesną jesienią. Tajfuny mogą powodować powodzie, osunięcia gruntu, niszczyć zbiory i domy. [

Klimat i pory roku

Klimat Japonii jest bardzo zróżnicowany. Na północy zimy są mroźne i śnieżne, temperatura może spadać nawet do -40 stopniC, a zimne wichry znad Syberii i Mongolii często przynoszą ze sobą zamiecie śnieżne. Lata są łagodne; temperatura dochodzi do 20 stopniC. Na wyspach na południu, na przykład na Okinawie, jest dużo cieplej; co najmniej 30 stopniC latem i rzadko kiedy poniżej 15 stopni C zimą. W Tokio latem jest gorąco i wilgotno, a zimą chłodno - zwykle około 5 stopni C. W klimacie prawie całej Japonii możemy wyróżnić cztery odrębne pory roku. Nadejście wiosny (haru) zwiastują kwitnące śliwy i wiśnie, a wszystkie prognozy pogody w tym okresie podają kiedy przewidywane jest kwitnienie tych drzew w różnych częściach kraju. Japończycy bardzo lubią przyglądać się kwitnącym wiśniom. Pod drzewami urządza się pikniki, aby uczcić nadejście wiosny. Ten zwyczaj nazywa się "oglądaniem kwiatów" (hanami). Od początku czerwca do połowy lipca jest gorąco i często padają deszcze. Pora deszczowa (tsuyu) ma duże znaczenie dla uprawy ryżu. Od końca pory deszczowej do połowy września trwa pełnia lata (natsu). Z wyjątkiem Hokkaido, wszędzie jest gorąco i wilgotno. Gdy nadchodzi jesień (aki), temperatura spada i powietrze staje się chłodne i rześkie. To piękna pora roku: pogoda jest słoneczna, a drzewa mienią się żółcią i czerwienią. Zimą (fuyu) w północnej i zachodniej Japonii pada zwykle bardzo dużo śniegu. W tych rejonach odbywają się różne śnieżne festiwale - a najsłynniejszy z nich ma miejsce w Sapporo, na wyspie Hokkaido. Ze śniegu i lodu powstają olbrzymie rzeźby, a turyści z całego świata przyjeżdżają je oglądać i brać udział w zabawie.

Rośliny i zwierzęta

Świat roślinny Japonii jest bardzo piękny i zróżnicowany, ze względu na wielką różnorodność klimatu i ukształtowania terenu. Niektóre kwiaty i drzewa mają dla Japończyków szczególne znaczenie. Kwiaty wiśni (sakura), które bardzo szybko opadają, są poetycką refleksją nad zmiennością tego świata. Dla odmiany sosna (matsu) jest symbolem długowieczności, a bambus (take), ze względu na swą wytrzymałość i giętkość, symbolizuje umiejętność pokonywania trudności i siłę. Chociaż w Japonii jest wiele ptaków, owadów i małych zwierzątek, nie ma tu wielu dużych drapieżnych ssaków. Największe są niedźwiedzie, żyjące w górskich ostępach. W pobliżu wiosek i miast mieszkają lisy i kuno psy. W ludowych japońskich bajkach zwierzęta te często płatają ludziom różne złośliwe figle.


Krasowy krajobraz oraz panda w roli głównej

Ludzie

W Japonii mieszka ponad 126 milionów ludzi. To siódmy kraj świata pod względem zaludnienia. Ostatnio zaludnienie utrzymuje się na stałym poziomie. Przewiduje się, że liczba mieszkańców Japonii osiągnie rekordowy poziom 130,4 miliona osób w roku 2010, a następnie będzie stopniowo maleć. Japończycy wywodzą się z mieszaniny różnych grup etnicznych. W dalekiej przeszłości, rdzenni mieszkańcy Archipelagu Japońskiego przemieszali się z przybyszami z kontynentu azjatyckiego i z wysp Pacyfiku. Z tego połączenia powstał dzisiejszy język japoński i kultura. Gdybyście wybrali się w podróż po Japonii, to z pewnością zauważylibyście różnice między poszczególnymi regionami, na przykład dialekty. W Tokio "dziękuje" to "arigato", ale w Kioto, na zachodzie Japonii, mówi się "ookini". Chociaż Japonia ma wielu mieszkańców, jej powierzchnia jest raczej niewielka, tak więc kraj jest gęsto zaludniony. Na jeden kilometr kwadratowy przypada przeciętnie 332 osoby. Trzeba jednak pamiętać, że większa część kraju jest górzysta i nie nadaje się do wykorzystania, w rzeczywistości więc Japończycy zamieszkują na mniej niż dziesięciu procentach powierzchni swojego kraju. Widzimy zatem, że w niektórych regionach gęstość zaludnienia znacznie przekracza przeciętną. Wielu Japończyków mieszka na nadmorskich nizinach. Tam zresztą znajdują się największe miasta. Ponad cztery piąte ludności mieszka w miastach lub miasteczkach. W Tokio, stolicy Japonii i jej największym mieście, mieszka 12 milionów osób. Fukuoka, Kobe, Kioto, Osaka, Sapporo i Jokohama mają ponad milion mieszkańców każde.


Zwykły dzień w Tokyo

Informację zaczerpnięte z głównej storny Konnichiwa.pl

[Noxagon]

3. SAKE

Sake to alkoholowy napój produkowany z ryżu. Sake, mimo że zrobione z niewielu składników, jest niezwykle wysublimowanym trunkiem dla koneserów dobrego smaku. Wino ryżowe znane u nas pod nazwą "Sake", w swojej ojczyźnie nosi nazwę nihonshu 日本酒 czyli „japoński alkohol” w dosłownym znaczeniu. Napój ten charakteryzuje się niezwykłym wachlarzem aromatów i subtelnych smaków będących odbiciem japońskiej tradycji i przywiązania do perfekcji, a wszystko to w parze z niesłychaną kreatywnością jej twórców. Według jednej z teorii, historia sake sięga III wieku naszej ery, kiedy to literatura podaje pierwsze informacje o jej spożywaniu. Pierwsze sake nazywało się „kuchikami-no-sake“ co po japońsku oznacza „sake żute ustami“ lub "sake do żucia", a robione było przez ludzi żujących ryż, kasztany, proso i następnie spluwających tą niezwykłą miksturę do specjalnych naczyń. Enzymy ze śliny powodowały, że skrobia zamieniały się w cukier. Ta słodka maź była następnie mieszana ze świeżo gotowanym ryżem, a wszystko zostawiane było na pewien czas pozwalając na jej naturalną fermentację.


Sake w Kanji

Przez wiele wieków techniki produkcji sake ulegały zmianie. W czasie okresu Meiji, prawo zezwalało każdemu na prowadzenie produkcji sake, co spowodowało niebywały przyrost producentów. W ciągu zaledwie jednego roku w Japonii powstało ponad 30,000 browarów. Z roku na rok jednak ich ilość znacznie zmalała w wyniku coraz większych obciążeń podatkowych nakładanych przez rząd na producentów sake. Większość browarów, które przetrwały należały do bogatych właścicieli ziemskich. Najlepsze z nich do dzisiaj zajmują się produkcją sake.

W 1904 roku otwarto pierwszy instytut badań nad produkcją sake, a już trzy lata później rząd Japonii zorganizował pierwsze zawody degustacji sake. Na początku XX wieku wprowadzono zakaz domowej produkcji sake. W tym czasie dochód państwa pochodzący z opodatkowania sake wynosił prawie 30% japońskiego dochodu z podatków. Rząd wierzył, że zakazując domowej produkcji ten dochód jeszcze się zwiększy. To prawo obowiązuje do dzisiaj, mimo że dochód państwa pochodzący ze sprzedaży sake jest nieporównywalnie mniejszy.


Podczas produkcji Sake

Pod koniec II Wojny Światowej, producenci sake zaczęli dodawać alkohol w procesie fermentacji, aby zwiększyć w niej stężenie alkoholu. Była to próba utrzymania określonej ilości sake na rynku po spadku produkcji ryżu w wyniku wojny. Od tego momentu sake było podzielone na to z dodatkiem alkoholu oraz z użyciem jedynie ryżu do jej produkcji. Był to okres kiedy większość browarów zbankrutowała. Po wojnie branża zaczęła się powoli odbudowywać, a jakość sake sukcesywnie się polepszała. Pojawiło się jednak piwo oraz alkohole wysokoprocentowe, które zaczęły szybko zdobywać rynek japoński. Obecnie producentów sake można znaleźć także poza granicami Japonii (np. w Chinach, Australii czy USA), które produkują sake o coraz wyższym standardzie. Obecnie w Japonii funkcjonuje około 1500 producentów sake, kiedy jeszcze 20 lat temu było ich ponad 2500, co pokazuje, że przyszłość producentów sake nie jest pewna.

Zawartość alkoholu w sake waha się pomiędzy 14-18 procentami. W Polsce sake nierzadko określa się „japońską wódką”, co jest twierdzeniem nieprawdziwym. Sake nie jest destylatem na wzór wódki czy whisky, lecz napojem alkoholowym jak wino czy piwo. Proces produkcyjny polega na skażeniu wypolerowanego ryżu pleśnią Aspergillus Oryzae, wcześniej wypłukanego i rozgotowanego do momentu uzyskania odpowiedniej konsystencji, który następnie jest fermentowany przez około 25 dni. Po zakończeniu tego etapu, całość jest filtrowana i pasteryzowana. Okres leżakowania sake nie powinien przekraczać roku. Obecnie niestety, w ten tradycyjny sposób wyrabia się jedynie około 6% sake. Reszta japońskiego wina jest wyrabiana z dodatkiem cukru do zacieru bądź też spirytusu do przefermentowanego napoju.

Tak jak niezbędne są dobre winogrona do wyprodukowania dobrego wina tak samo najlepsze sake wymaga doskonalej jakości ryżu i do takich zalicza się Shinpaku-mai, zawierający bardzo duże ilości skrobi. Ryż jest polerowany przez co usuwa się nawet 60% jego zewnętrznej warstwy. Znawcy sake sugerują, że im mniej z oryginalnego ziarna pozostaje, tym lepszy smak końcowego produktu. Równie ważne w produkcji dobrego sake jest woda i odpowiedni klimat. Jednym z najbardziej cenionych regionów jest Tamanohikari, a to za sprawą jego umiarkowanego klimatu oraz cenionego podziemnego źródła znanego jako Fushimizu. Kolejnym ważnym elementem w procesie robienia sake jest uzyskanie balansu między poziomem słodkości i gorzkości. To balans, który może być osiągnięty tylko dzięki doświadczeniu uzdolnionych producentów.

Możemy rozróżnić wiele gatunków sake. Najbardziej znane są te bezbarwne, niemniej jednak dostępne są także odmiany zawiesiste. Tak jak w przypadku innych win możemy podzielić je na wytrawne (karakuchi) i słodkie (amakuchi), da się także wyodrębnić ich odmiany regionalne.

Tradycyjnie sake serwowana jest na zimno lub ciepło w zależności pory roku, jej jakości czy nawet preferencji pijącego. Podawana w malutkich dzbanuszkach bez ucha „tokkuri”, z którego następnie jest przelewana do niewielkich porcelanowych czarek zwanych „o-choko”. W czasie specjalnych uroczystości jak wesele używa się czarek zwanych „sakazuki”.



Nierzadkie jest dodawanie sake do potraw w celu wzbogacenia ich smaku, można je także używać do robienia koktajli, np. nagasake czy sake bomb.

Sake powinno przechowywać się w ciemnych i chłodnych pomieszczeniach. Po otwarciu, sake powinno zostać spożyte w przeciągu 3 godzin. Dłuższe wystawienie powoduje pogorszenie smaku w wyniku kontaktu z powietrzem. Niemniej jednak możliwe jest jego powtórne konsumowanie jeśli tylko trzymane jest w lodówce i przy użyciu specjalnego korka z pompką próżniową do wyciągania powietrza z butelek.

Kupienie sake jest praktycznie możliwe na całym świecie, jednak najlepsze gatunki są prawie niedostępne poza granicami Japonii. W konsekwencji tego, większość amatorów sake nie ma dobrej opinii po jej spróbowaniu, nie mając tak naprawdę możliwości skosztowania prawdziwego sake.

Cześć informacji z Moja Japonia oraz wikipedia.pl

[Noxagon]

Shinnen omedeto !!! ( Wesołych świąt )
Wesołego jajka i mokrego dingusa !
Dzisiaj opiszę co nieco o chrześcijańskich świętach w Japonii oraz innych komercjalnych "świąt"
( głownie o bożym narodzeniu , ponieważ Wielkanoc w kraju kwitnącej wiśni nawet nie istnieje ) ,
miłego czytania

Święta czas zacząć !

Już w połowie listopada rozpoczyna się celebrowanie Bożego Narodzenia w Japonii. Wciągu kilku tygodni większość hotelów, restauracji, lotnisk, sklepów,czy stacji kolejowych zostanie uroczyście przystrojone lampkami,sosnowymi wieńcami, czy imitującymi wygląd Świętego Mikołaja figurami wraz z towarzyszącymi mu reniferami oraz chórkiem dmących w trąby aniołków. To wydaje się być zaskakujące, ale Japończycy obchodzą chrześcijańskie święto powszechnie i z entuzjazmem. Z racji wyznawanej w Kraju Kwitnącej Wiśni religii nietrudno się jednak domyśleć, że tylko dla znikomego procentu Chrześcijan (0,7 % populacji) jest to święto religijne.

Japończycy i Boże Narodzenie

Japonia jest krajem całkowicie odciętym od korzeni tradycji Bożego Narodzenia względami historycznymi i kulturowymi. Stany Zjednoczone i Europa z wiadomych względów obchodzą to święto, ale popularność tego szczególnego okresu w roku jest w przypadku kraju samurajów dość zaskakująca. Odpowiedź na tę kwestię jest jednak stosunkowo prosta: komercjalizacja i względy czysto handlowe. O ile ten aspekt świąt jest u nas maskowany względami religijnymi, w Japonii jest widoczny jak na dłoni, tuż obok Walentynek i Halloween. Wielkie kupowanie i szał obniżek w sklepach. W Japonii wyznaje się Shintoizm i Buddyzm, więc sytuacja, kiedy cały kraj nagle zaczyna dekorować się w związku z gwiazdką faktycznie daje sporo domyślenia.


Cicha noc po Japońsku

Czas wybrać się po prezenty

W sklepach oglądamy napisy “Merry Christmas”, na ulicach jak grzyby po deszczu wyrastają rzędy przyozdobionych lampkami choinek, a tuż obok nich stoją kwestujący Mikołaje. Nie chcę wyjść na gajdzina-hipokrytę, bo ten sam proceder co roku rozgrywa się również u nas w Polsce, ale jednak trudno mi zaakceptować widok Rudolfa (renifera o czerwonym nosie), stojącego przy jednym z większych sklepów w dzielnicy Roppongi w Tokyo. Możemy również posłuchać znanych kolęd, które w tym okresie rozbrzmiewają z głośników w centrach handlowych. Niektórzy co bardziej nowocześni nawet wprowadzają do swoich domów choinki ze świecącymi lampkami.

Przejmujący chłód,śniegowe zaspy, ciemne niebo, przejmujący chłód i mróz w północnej części kraju - tak wygląda typowa zima w Japonii. Ma na to również wpływ bliskość Morza Japońskiego, gdzie często się odnotowuje jedne z bardziej obfitych opadów śniegu na świecie. Jest to również kraj, gdzie nadal w wielu domach na wsiach zdarzają się domu bez okien na parterze,co zbliżało do siebie członków rodziny. Osoby te zbierają się razem wokół kotatsu (wpuszczony w podłogę niski stolik przykryty kocem,służący do ogrzewania) i wspólnie oglądają telewizję, czy rozmawiają.Teraz tradycyjny do niedawna zwyczaj mieszkania wielopokoleniowych rodzin pod jednym dachem stopniowo zanika. Dorośli są też zbyt zajęci na spędzanie czasu ze swoimi dziećmi. Dlatego te zimowe wieczory stały się idealnym polem dla wprowadzenia zachodniego zwyczaju świętowania narodzin Jezusa Chrystusa.



Wolne od pracy ? Przecież my nie obchodzimy żadnego święta ?!

Nieznajomość religijnego znaczenia zupełnie tutaj nie przeszkadza, bo Japończycy z charakterystyczną dla siebie manierą przerobili wszystko na swój indywidualny sposób, skupiając się na samej atmosferze święta. Jak wiadomo bóstwa buddyjsko-shintoistyczne wyraźnie nie mają nic przeciwko temu, by obok nich pojawił się Św. Mikołaj, Jezus, Matka Boska oraz aniołki (ich wizerunki zdobią popularne w Japonii kartki świąteczne).Bożego Narodzenia nie obchodzi się tam jak u nas - rodzinnie, przy jednym stole, razem z najbliższymi osobami. Jest to taka sama okazja,jak wspomniane wcześniej Walentynki. Rodzice wracają do domu z pracy (w Japonii nie jest to dzień wolny od pracy) i robiąc codzienne zakupy dorzucają do koszyka “kurismasu keeki” (christmas cake) - bardzo słodkie, tortowe ciasto z tonami kremu i grubą warstwą czekolady oraz drobne prezenty dla dzieci (prawdziwy hit sklepowy, bo jest popularne,a nie ma zwyczaju wypiekania go samodzielnie w domu).



Tradycyjny wieczór w gronie rodzinnym podczas świąt Bożego Narodzenia w Japonii. Zaraz … jakich świąt ?!

Wieczorem wspólnie je spożywają, racząc się do tego innymi specjałami (kurczak), wręczają upominki i to w sumie zamyka całą sprawę. Świętują najczęściej ludzie młodzi, którzy napędzają też komercyjną machinę kupując prezenty i dekorację. Dość często tego szczególnego wieczoru spotykają się w restauracjach, gdyż święto to przeistoczyło się po części w kolejne święto zakochanych. Popołudnie i sama noc wigilijna należą dla zakochanych par i to świetna okazja, by zrobić dobre wrażenie na swoich ukochanych. Kosztowne prezenty, markowe ubrania, biżuteria i wystawna kolacja w restauracji zdecydowanie zwiększają szansę na kwitnący związek! Okazja ta jest też świetnym momentem, by poprosić swoją ukochaną o rękę, czy też wyznać swoje uczucia. Nic więc dziwnego, że w tym czasie popularne restauracje pękają w szwach i zdobycie stolika bez rezerwacji praktycznie graniczy z cudem.

[Noxagon]

Halloween w Japonii

Halloween to święto pochodzące z kultury celtyckiej. 31 października obchodzono święto boga śmierci, Samhaina. W tę noc druidzi wyruszali w odwiedziny do okolicznych domostw, domagając się poczęstunku. Jeśli ofiara przypadła im do gustu, zapalali przed domem świecę i wkładali ją do wydrążonej w rzepie latarni, aby chronić domowników przed złymi duchami. Jeśli ich żądania nie zostały spełnione, odprawiali nad domem magiczne sztuki, a na drzwiach wieszali heksagram, który miał przyciągnąć Samhaina. Stąd pochodzi dzisiejszy zwyczaj „Trick or Treat” (sztuczka albo poczęstunek).


- Zazwyczaj ludzie pytali nas, dlaczego obchodzimy Halloweeen, ale teraz już nie pytają. Mówią: "ooo, impreza Halloween, fajnie", a potem bawią się razem z nami - mówi jeden z organizatorów parady Tomoko Tsuchiya.

Japonia to kraj, który chłonie ciekawostki ze światowej popkultury jak gąbka. Tak też było z Halloween. W Kraju Kwitnącej Wiśni święto to rozpoczęło się już wczoraj. Ulicami Kawasaki przemaszerowała niezwykła parada.
W rytmie muzyki techno maszerowały wiedźmy, potwory, maszkary z japońskich horrorów, ale także bohaterowie anime czy damy z królewskich dworów. Inaczej niż w Stanach Zjednoczonych, większość imprez związanych z Halloween przeznaczona jest raczej dla dorosłych, niż dzieci. Japończycy nie skupiają się na celtyckiej tradycji, z której wywodzi się to święto. Po prostu dobrze się bawią.


- Nigdy nie myślałem nad korzeniami Halloween. Jeśli chodzi o mnie i moich znajomych, to dla nas liczy się głównie zabawa - mówi Aki Kobayashi, 29-letni pracownik dużej firmy ubrany na wzór tradycyjnego japońskiego upiora."

Japonia czy kraj pełen zabawy , kupowania prezentów i dziwów

Jak widać Japonia jest aż przepełniona świętami podkradnietymi prosto z Zachodu. Jednak nie obchodzi się ich tradycjonalnie ale z pełna "pompą" i nastawioną głownie na zabawę i marketing. Czy to źle ? To już sam musisz ocenić mój drogi czytelniku. Ja osobiście uważam że dzięki takiej otwartości Japończyków na wszelkie nowinki z Zachodu Ganji może poczuć się prawie jak w domu.

Na dziś to już koniec artykułu dzięki wszystkim za stracony czas na przeczytanie tych ciekawostek.

BYE-NII !!!

[isetagumoto]

mam takie małe pytanko z czego korzystałeś by zdobyć te informacje?? szczególnie o geografi i sake

[Noxagon]

Jak wyżej jest napisane , informację to po prostu artykuł z Konnichiwa , Sake z Moja Japonia oraz Wikipedia , no i oczywiście moje przeróbki.

[Noxagon]

Konnichiwa
Oto kolejna porcja informacji oraz ciekawostek prost z Japonii.

1. Zwyczaje , ciekawostki , tradycje

* Japończycy należą do najdłużej żyjących ludzi na świecie.
* Najbardziej popularnym świętem w Japonii jest Święto Sanja Matsuri obchodzone jest ku czci trzech wielkich
mężów: Hinokuma Hamanari, Hinokuma Takenari i Hajino Nakatomo - założycieli i fundatorów świątyni Senso-ji,
najstarszej shintoistycznej świątyni w Tokio.
* Ostatnio na ulicach Tokyo pokazało się dużo dziewczyn z zabandażowanymi częściami ciała. Taka moda nazywa się
Harajuku , jest znana z naprawdę ekstremalnych pomysłów na modę, lansuje aktualnie nowy trend Kegadoru, co w
wolnym tłumaczeniu oznacza poranione czy też okaleczone idolki.
* „Szokującym” świętem może być dla obcokrajowca - Kanamara Matsuri – shinoistyczny Festiwal Płodności , zwany
Festiwalem Żelaznego Penisa. Ma on zapewnić płodność i szczęsliwe małżeństwo. W trakcie tego radosnego i wcale
nie obrazoburczego dla Japończyków święta sprzedaje się też słodycze … w wiadomym kształcie .
* Japończycy słyną z naprawdę niezwykłych wynalazków – od 30 lat pracują nad pralką dla człowieka, tak tak pralką do
prania ludzi , która ma zrewolucjonizować proces mycia.
* Kimono od święta obecnie , wykonane z jedwabiu , noszone dziś na śluby lub pogrzeby i Yukata , ubranie bardziej
codzienne, wykonane z bawełny, świetnie sprawdzające się na przykład w letnie dni – dwa tradycyjne japońskie stroje

2. Kuchnia japońska

Kuchnia japońska jest bardzo zdrowa. Nic dziwnego, że Japończycy mogą poszczycić się długim wiekiem życia w dobrym zdrowiu i kondycji. Przede wszystkim spożywają oni ogromne ilości białka. Dla kuchni japońskiej charakterystyczne zwłaszcza są dary morza ryby i wodorosty.


Sushi z wodorostami

Właściwie wszystko co Japończycy jedzą ma właściwości zdrowotne bądź lecznicze. Bazą wielu dań i zup jest dashi – bulion rybny. W dużych ilościach spożywana jest też soja – serki sojowe , pasta miso czy po prostu je się ją gotowaną. Oba te produkty to źródło białka. Piją zdrową zieloną herbatę - zawierającą katechiny. Popularny staje się ostatnio sezam , szczególnie czarny - kuro goma. Używa się go nawet w lodach ( o „zachęcającym” szarym kolorze) i ciastach.

Oczywiście nie brak tutaj też ryżu. Na śniadanie spożywają go na przykład z … surowym jajkiem. Na kolację z rybą czy mięsem.


Sushi z kawałkami surowej ryby położonej na wierzchu

Do innych potraw spożywanych sezonowo, gdyż wtedy są najzdrowsze nalezą :

* W styczniu kałamarnice i glony Wakami
* W lutym ryba buri
* W marcu pędy bambusa
* W kwietniu młode węgorze i sardynki
* W maju ogórki
* W czerwcu jabłka
* W lipcu makrele
* W sierpniu szpinak i marchewka
* We wrześniu bakłażany oraz kasztany
* W październiku grzyby enokitake
* W listopadzie węgorz morski, suszone wiórki tykwy oraz fasola azuki
* Grudzień – karasie.

3. Okinawa czyli Japońskie Hawaje

Okinawa jest to japońska prefektura usytuowana w południowej części wysp Riukiu. Okinawa jest jedyną prefekturą, która nie leży na żadnej z czterech głównych wysp Japonii (Honsiu, Kiusiu, Shikoku i Hokkaido), jest to też jedyna prefektura całkowicie usytuowana w strefie klimatu podzwrotnikowego. Okinawa jest najmłodszym terytorium państwa japońskiego. Do 1879 istniało tu niepodległe królestwo Riukiu.


Okinawa widok na mapie

*Kultura

Kultura Okinawy wyrosła na styku kultur Japonii, Chin i południowo-wschodniej Azji. Pod względem etnicznym, kulturowym i językowym mieszkańcy Okinawy są blisko spokrewnieni z Japończykami, niemniej już od wczesnych wieków podążali odrębną drogą rozwoju.
Okinawa była pierwszym, a zarazem jedynym terytorium zamorskim Japonii, które otrzymało status prefektury, oraz którego mieszkańcy, choć z dużym opóźnieniem, otrzymali prawa obywatelskie na równi z Japończykami. Mieszkańcy Okinawy stosunkowo szybko poddali się procesowi asymilacji i japonizacji. Do 1921 r. wszystkie różnice prawne i administracyjne pomiędzy Okinawą a tzw. “Japonią właściwą” zostały zlikwidowane. Niemniej przez cały okres przedwojenny Okinawa pozostawała najbiedniejszą prowincją, z najniższym wskaźnikiem poziomu życia, z najgorszym systemem edukacji i opieki społecznej oraz najgorszą infrastrukturą. Pod wieloma względami Japonia traktowała Okinawę jak kolonię, zwłaszcza w okresie pierwszych dwudziestu lat po aneksji. Mieszkańcy Okinawy, podobnie jak Tajwańczycy i Koreańczycy, doświadczali dyskryminacji społecznej.

Pod względem kulturowym Okinawa różni się od pozostałych wysp Japonii do tego stopnia, że Japończycy wyrażają się o niej jak o "obcym kraju." Okinawa szczyci się odmiennymi tradycjami, odrębną literaturą, muzyką, architekturą i religią. Silne są tutaj wpływy kultury chińskiej, czego najlepszym przykładem jest architektura zamku królewskiego w Shuri. Nieodłącznym elementem krajobrazu Okinawy są olbrzymie grobowce w kształcie skorupy żółwia (jap. kamekōbaka). Grobowce te dotarły z Chin (Fujian) w XVII wieku.

Niemal na każdym kroku można natrafić na figurki lwów shiisaa, które strzegą domostw. Tradycja lwów także pochodzi z Chin i dotarła tu w XV wieku.

Z Chin pochodzą też ishigantō – niewielkie obeliski stawiane na rozstaju dróg, które chronią okoliczne domy przed nieproszonymi duchami. Mieszkańcy Okinawy obchodzą chińskie święto zmarłych qingmingjie (ok. shiimii). Pochodzenia chińskiego są także wyścigi smoczych łodzi (ok. haarii).
Z Okinawy także pochodzi karate.

Obelisk ishigantō

4. Turystyka

Okinawa jest nie zwykle popularnym celem turystycznym w Japonii. !0 % wszystkich dochodów tej prefektury generuję turystka. Japończycy uwielbiają to wyspę z powodu różnic kulturowych , ciepłych klimatów oraz dużej ilości 5 gwiazdkowych hoteli. Oprócz zwiedzania i relaksowania się w łaźniach umiejscowionych na całej wyspie , jest też możliwość leniuchowania na pięknych plażach oraz pływania w krystalicznej i ciepłej wodzie.

[Noxagon]

Samuraje , czyli jeden z najbardziej rozpoznawalnych znaków Japonii

Samurai - rzeczownik od czasownika samurau, znaczącego służyć panu ,to pierwotnie świta służąca najwyższym dostojnikom japońskim, także gwardia cesarska. Z czasem termin rozszerzono do znaczenia 'wojownik'. Od czasów hegemonii Toyotomiego status dziedziczny - według ówczesnego prawa istniał ścisły podział na cztery klasy społeczne: wojowników, chłopów, rzemieślników i kupców. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (długi miecz daito i średniej długości wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daishō) - ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników.



Szkoły walki

Istniało bardzo wiele szkół walki. Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć nawet jednym cięciem przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przede wszystkim na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się oponent, a co za tym idzie używanej przezeń techniki, dzięki czemu samuraj mógł błyskawicznie zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci niemal jednym ruchem miecza,bywało, że kończyła się ona zgonem dla obu stron.

Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się mieczem, ale także łukiem, jak również całą gamą innej broni jak np. włócznia zwana Yari, broń drzewcowa o nazwie Naginata czy wachlarz bojowy Tessen. Technika walki łukiem zwana kiujutsu była wysoce duchową techniką, nierzadko używaną do medytacji.



Wygląd i zasady

Charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Nosili także specjalny strój, spodnie hakama, których długość odpowiadała ich pozycji w hierarchii wojowników, kamizelki kamishimo, na których widniał mon (herb klanu/rodziny) i wiele innych dodatków, które wspólnie tworzyły kimono samuraja.



Prawa

Podstawowe prawa zawarte były w kanonie bushidō, wykładającym podstawowe zasady drogi wojownika.
Istniały również inne dzieła opisujące zasady jakimi powinien się kierować samuraj. Były tomiędzy innymi kodeksy Gorin-no sho ('Księga pięciu kręgów') oraz Hagakure ('Ukryte w listowiu').

Główną zasadą była wierność swemu panu i bezwzględne mu podporządkowanie – co dotyczyło zarówno wojownika, jak i jego rodziny. W walce samuraj nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią (podobnie jakpodczas popełniania seppuku), nie mógł kapitulować w walce, bowiem byłoby to rozwiązanie niehonorowe.

Samuraje stanowili również elitę kulturalną. Wiedza ich była wszechstronna i bardzo rozwinięta. Od dziecka kształceni byli w kierunku poznania bushidō, uczono ich między innymi czytania, pisania, sztuki kaligrafii,literatury, muzyki, retoryki, taktyki, prawa, medycyny i matematyki.Wykładano im także poezję japońską i chińską – między innymi dlatego,by samuraj przed popełnieniem rytualnego samobójstwa mógł napisać pożegnalny wiersz (haiku).



Uzbrojenie

Miecz był najważniejszym elementem w kulturze samurajów, stanowił niejako duszę wojownika. Swój pierwszy miecz otrzymywali już pięcioletni chłopcy. W wieku 15 lat, gdy stawali się samurajami, otrzymywali miecze daitō i wakizashi

Związanych z nim było wiele, niekiedy bardzo złożonych rytuałów, począwszy już od procesu jego wykuwania. Płatnerz wykonujący swój fach musiał poddawać się uprzednio ceremonii oczyszczenia, zaś pomiędzy niektórymi momentami wykuwania przywdziewał odświętne szaty. Aby odpędzić złe moce kuźnię ozdabiały religijne motywy zaczerpnięte z religii shintō. Obrządek dotyczył nawet używanej przy hartowaniu miecza gliny, wody i ognia.

Zadaniem płatnerza było przede wszystkim wytworzenie głowni miecza o jak najtwardszym ostrzu (aby uniknąć wyszczerbienia), będącego jednocześnie możliwie najbardziej elastycznym (by miecz nie uległ pęknięciu). Było to bardzo trudne zadanie, osiągane przez wielokrotne przekuwanie żelaza, hartowanie metalu oraz inne techniki wypracowywane przez wieki i pilnie strzeżone przez mistrzów tego fachu. Niekiedy wytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, czasem nawet większość życia.

Nie dziwi zatem jak cenione były pośród samurajów ich miecze. Był to największy skarb ich majątku, dziedziczony częstokroć przez całe pokolenia, otaczany czcią i kultem.

[Noxagon]

Na początku po długim nie uzupełnianiu kompendium zacznę od dość pozytywnej ale i śmiesznej strony Polaków , czyli polski alkohol , papierosy i samochody w anime !


POLSKI spirytus , widać że Japończycy lubią mocne trunki ( Ah! My Goddess! )


Tutaj z kolei polska vudka ( Cowboy Bebop )


Na końcu żubrówka według mnie najlepsza vudka w Polsce.( Mnemosyne Mnemosyne no Musume-tachi)


Na tym sreenie widać że bohater lubuje się w papierosach Sobieskich. ( Ghost In The Shell 2 Innocence )



Z kolei dwóch ujęciach można zobaczyć nasze piękne polskie samochody !

Oraz parę informacji dotyczących Polaków w Japonii

Polonia i Polacy w Japonii

Liczbę Polaków zamieszkujących na stałe w Japonii oceniamy na 800 osób. Rocznie odwiedza Japonię ok. 6000 osób z Polski. Aktualnie kilkudziesięciu Polaków studiuje, bądź odbywa praktyki zawodowe lub pracuje w różnych zawodach i miejscach. Stale przebywa w Japonii licząca kilkadziesiąt osób grupa polskich misjonarzy, księży i sióstr zakonnych, reprezentujących Kościół rzymsko - katolicki.

Polonia skupiona jest w okolicach Tokio, gdzie liczebność jej oceniamy na ponad 400 osób. Są to głównie kobiety, które wyszły za mąż za Japończyków, chociaż ostatnio coraz więcej mężczyzn żeni się z Japonkami i osiada w Japonii.

W grudniu 2000r. powstało Forum Polonijne TAMA, które organizuje m.in. spotkania dla Polaków i ich rodzin. Forum redaguje własną stronę internetową, na której można znaleźć informacje dotyczące Polonii w Tokio, a także dowiedzieć się o ważnych wydarzeniach promujących polską kulturę w Japonii, przeczytać ciekawe wywiady itp.

Dzień Polski w Nakameguro

W dniu 04.04.2009 w GT Plaza Nakameguro odbył się Dzień Polski -impreza promocyjna zorganizowana przez Forum Polonijne TAMA, przy współpracy konsula, Wydziału Konsularnego Ambasady RP w Tokio oraz MIFA (Meguro International Friendship Association).

Zgromadzonych licznie gości powitała Ambasador - pani Jadwiga Rodowicz.

W programie Dnia Polskiego znalazły się m.in. prezentacja pięknie udekorowanego stołu wielkanocnego (święconka, mazurki, baby wielkanocne, baranek z ciasta, chleb, wędliny), tradycji i zwyczajów związanych z tym świętem, koncert fortepianowy pana Michała Sobkowiaka, lekcja języka polskiego, występ zespołu „Mazur" , który zatańczył w polskich strojach ludowych mazura, poloneza i kujawiaka oraz degustacja polskich potraw.

O miejscach wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa „UNESCO" w Polsce opowiadał dyrektor POT-u, pan Mariusz Łata.

Na koniec odbyła się loteria, na której można było wygrać drobne, polskie upominki.

Organizatorzy byli ubrani w tradycyjne stroje ludowe. Imprezie towarzyszyła sprzedaż wyrobów z polskiego bursztynu, oraz polskich pamiątek.

Przez cały okres imprezy sala w Nakameguro GT Tower była wypełniona po brzegi, zaś wśród gości przeważali Japończycy, którzy mieli okazję uzyskać wiele informacji o kulturze i atrakcjach naszego kraju.

Informacje pobrane z strony Ambasady Polski w Tokyo oraz relację z imprezy ze zdjęciami można obejrzeć na stronie Forum Polonijnego TAMA:
http://klikdotsystems.jp/stronapolska/f ... 90404.html

PS: Prosiłbym także o pisanie na pw propozycji artykułów które mogę zamieścić w tym kompendium!

[Noxagon]

Ohayo ! W dzisiejszym post-cie przedstawię parę informacji o alfabecie Japońskim.



1.HIRAGANA

Hiragana powstała poprzez uproszczenie niektórych znaków kanji. Używana jest do zapisu:
- Końcówek gramatycznych czasowników, przymiotników, a także partykuł i czasowników pomocniczych.
- Słów rodzimych, dla których nie istnieją znaki kanji.
- Słów, których zwyczajowo nie zapisujemy znakami (gdyż są one np. zbyt skomplikowane), a do zapisu których nie użyjemy katakany (o czym później)

W przeszłości hiragana uważana była za pismo kobiece, gdyż wykształceni mężczyźni używali na ogół znaków kanji oraz katakany.


2. KATAKANA
Katakana powstała z przekształcenia fragmentów niektórych znaków. Używana jest do zapisu:
- Słów pochodzenia obcego, nazw i imion zagranicznych.
- Onomatopei (nie zawsze)
- Czytań znaków kanji (np. nazw obcojęzycznych zapisanych znakami – imiona chińskie)
- Nazw własnych z mitologii japońskiej

Katakany używamy także do podkreślenia pewnych słów:
- Terminologii naukowej (biologia, geologia, etnografia)
- Rzeczowników, które chcemy specjalnie podkreślić

Z przyczyn technicznych katakana używana była także w telegramach sprzed sierpnia 1988 r. oraz w starych komputerach.
Katakany używano także w oficjalnych dokumentach przed II Wojną Światową.

Katakana powstała w celu zapisu czytań znaków chińskich (zwłaszcza czytań japońskich). Korzystali z niej również mnisi buddyjscy do szybkiego notowania treści sutr (kanciastą katakaną pisało się szybciej niż hiraganą)


3.Kanji
Jak zapewne wszyscy wiemy, znaki przybyły do Japonii z Chin. Stało się to prawdopodobnie około V-VI wieku n.e. Nie znaczy to oczywiście, że pewnego dnia grupka Chińczyków przywiozła ze sobą zwoje z kanji i powiedziała Japończykom: macie i uczcie się. Cały proces wprowadzania kanji w Japonii trwał dziesiątki, a nawet setki lat.

Na początek kilka podstawowych wiadomości o znakach:

Każdy ze znaków zawiera w sobie podstawowy element zwany kluczem lub pierwiastkiem. Dzięki niemu można określić kategorię znaczeniową, do której dany znak należy, ułatwia także odnalezienie danego kanji w słowniku.

Znaki mają dwa rodzaje czytań. Pierwsze z nich to czytanie sinojapońskie, tzw. on-yomi. Jest to zapisane przez Japończyków ze słuchu oryginalne (mocno zniekształcone) czytanie znaku. Czytania on-yomi są krótkie, 1-2 sylabowe. Drugi rodzaj czytania to czytanie japońskie, tzw. kun-yomi. Jest to czytanie czysto japońskie, które Japończycy dołączyli do znaku. Wynika to z faktu, że treści wyrażone znakami miały już swoje odpowiedniki w języku japońskim. Prześledźmy to na przykładzie:

Jest sobie taki znak oznaczający wodę: 水

Po chińsku czyta się go shu ǐ . Japończycy usłyszeli go po swojemu, i nadali znakowi czytanie sui. Jest to właśnie on-yomi. Ale ale, pomyśleli sobie. Przecież my już mamy słowo oznaczające wodę. Brzmi ono mizu. I to jest właśnie czytanie kun znaku 水 .

Od razu zapewne pojawią się pytania: dlaczego niektóre znaki mają po kilka czytań on i kun? A więc, w przypadku czytań on wynika to ze wspomnianego wcześniej faktu, że proces zaszczepiania kanji na gruncie japońskim trwał bardzo długo i zdarzało się, że ten sam znak wprowadzany był po kilka razy. Ponieważ język chiński również ewaluował, zmieniały się także czytania znaków. Są trzy główne rodzaje czytań on. Najstarsze, zwane go-on, często spotykane w słowach związanych z tematyką buddyjską, kan-on – najbardziej rozpowszechnione, oraz t ō -on. Na przykład, dla znaku 明 czytanie go-on brzmi my ō , czytanie kan-on – mei, zaś czytanie t ō -on brzmi min.

Wielość czytań kun wynika z tego, że kanji stworzone były w Chinach i doskonale pasowały do języka chińskiego, do japońskiego zaś niekoniecznie. Ten sam znak mógł być w chińskim użyty do zapisania rzeczownika, czasownika, jak i przymiotnika. W japońskim nadano znakom dodatkowe czytania, kierując się znaczeniem znaku. Weźmy dla przykładu znak 上 . Jego podstawowe znaczenie to góra, górna strona i w tym znaczeniu czyta się go „ue“. Można jednak użyć go także w znaczeniu czasownikowym – wznosić się, podnosić, wspinać się. Wtedy odczytujemy go odpowiednio: agaru, ageru i noboru.

Rodzaje kanji:

Wed ług klasyfikacji zwanej rikusho 六書 , możemy wyróżnić 6 typów kanji:

¨ 象形 sh ō kei – piktogramy proste. Znaki te przedstawiają konkretne przedmioty, będąc ich uproszczonymi rysunkami. Do kategorii tej należą znaki takie jak: 日 (słońce), 月 (księżyc), 　山 ( góra), 木 (drzewo), 耳 (ucho), 人 (cz łowiek)

¨ 指事 shiji – ideogramy proste. Znaki przedstawiaj ą abstrakcyjne pojęcia. Typowe znaki typu shiji to: 上 ( góra), 下 (dół), 本 (podstawa, początek), 末 (koniec)

¨ 形声 keisei – kszta łt i dźwięk . Znaki te składają się z dwóch części. Jedna wskazuje kategorię znaczeniową znaku, a druga jest wskazówką co do jego wymowy (czytania on). Np. w znaku 河 , (rzeka) lewa strona, czyli 氵 wskazuje nam, że znak ten ma coś wspólnego z wodą, natomiast prawa strona mówi nam, że czyta się go tak, jak znak 可 , czyli „ka“. Dzięki temu możemy w większości przypadków odczytać nieznane nam znaki. Niestety, wskutek ewolucji języka czytania znaków uległy zmianie i sposób ten nie jest w 100% skuteczny. Znaki kategorii keisei stanowią około 90% wszystkich kanji. Najbardziej typowe z nich to np.: 江 (zatoka), 聞 , ( słuchać) , 切 (ciąć), 梨 (gruszka)

¨ 会意 kaii – zestawione znaczenia. Dwa lub więcej elementów o różnym znaczeniu łączy się, tworząc w ten sposób nowy znak. Np. 信 (człowiek+mówić – wierzyć) 林 (kilka drzew – lasek) 炎 (dwa razy ogień – płomienie)

¨ 転注 tench ū – przeniesienia . Ta kategoria jest bardzo niejasna i istnieją na jej temat różne teorie. Np. Znak 長 oznacza „długi“ w znaczeniu wymiaru, to znaczenie przeniosło się później na okres czasu, a następnie zrodziło się nowe znaczenie znaku – dorastać, być w czymś dobrym. Ale to tylko jedna z teorii

¨ 仮借 kasha – zapożyczenia. użycie znaków mających pierwotnie zupełnie inne znaczenie. Na przykład, znak 我 pierwotnie oznacza halabardę, zostało mu jednak nadane także znaczenie „ja“. Inny przykład to znak 豆 (fasola), oznaczający pierwotnie naczynie wotywne.

Złożenia znaków i ich rodzaje

Połączenie dwóch lub więcej znaków nazywamy złożeniem. Warto poznać ich rodzaje oraz prawa nimi rządzące, łatwiej bowiem wtedy zrozumieć naturę języka japońskiego. Możemy wyróżnić pięć podstawowych typów złożeń:

¨ połączenie znaków o podobnym znaczeniu: 永久 ( długo+długo – wiecznie) 　単独 (pojedynczo+samotnie – pojedynczo, solo) 　損失 (uszkodzić+stracić – strata) 　河川 (rzeka+rzeka – rzeki) 運動 ( transportować+ruszać - ruch )

¨ po łączenie znaków o przeciwnym znaczeniu: 天地 (niebo i ziemia) 　貧富　 (bogactwo i bieda) 安否 (bezpieczny czy nie) 凹凸 (wypukły i wklęsły – nierówności)

¨ pierwszy znak określa drugi: 羊画 (zachód+obraz – malarstwo europejskie) 　盲人 (ślepy+człowiek – ślepiec) 　駄作 (kiepski+tworzyć – moje skromne dzieło) 美男 (piękny+mężczyzna – przystojniak)

¨ drugi znak jest dopełnieniem pierwszego. Na ogół takie złożenie można przeczytać też na sposób japoński, przestawiając znaki i wstawiając pomiędzy nie partykułę を lub に . Np. 読書 ( 書 を 読 む – czytanie książek) 　着席 ( 席 に 着 く – zająć miejsce) 　飲酒 ( 酒を飲む – picie alkoholu) 握手 ( 手 を 握 る – uścisk dłoni) 　砕氷 ( 氷 を 砕 く – łamanie lodu)

¨ Znaki są w relacji podmiot-orzeczenie. Możemy przeczytać je po japońsku, wstawiając pomiędzy nie partykułę が . 日没 ( 日が没する – słońce zachodzi – zachód słońca) 　地震 ( 地が震える – ziemia się trzęsie – trzęsienie ziemi) 　雷鳴 ( 雷が鳴る – piorun wydaje dźwięk – grom, grzmot)

1945 najczęściej używanych znaków zostało wpisane na listę jouyou kanji - czyli kanji codziennego użytku. Gazety i inne pisma oficjalne maja wytyczne, by ograniczać się tylko do nich, a w przypadku użycia znaku spoza tej listy - podać jego czytanie. Oprócz tego, Ministerstwo Sprawiedliwości zatwierdziło dodatkowe 285 znaków (grudzień 1997), które mogą być użyte w imionach i nazwiskach - jinmeiyou kanji.

[Noxagon]

1. Historia Sushi

Na sushi składają się trzy proste składniki: ryż, ocet ryżowy i ryby. Można by więc pomyśleć, że uprawa ryżu jest niezbędna, jednak historia sushi jest dłuższa niż historia ryżu. Pierwszym sushi lub "鮨" mogła być marynowana w soli wieprzowina.


Najbardziej znane Sushi: papier Nori , łosoś i ryż

Znak "鮨" został po raz pierwszy użyty w najstarszym chińskim słowniku "爾雅", który uważa się za stworzony w III lub IV wieku p.n.e. Wyjaśniony jest jako "魚謂之鮨 肉謂之醢", co znaczy dosłownie: "Te robione z ryb, te robione z mięsa". "醢" to sos robiony z siekanej wieprzowiny, a "鮨" sos z siekanego mięsa ryby. Sam chiński znak "鮨" pochodzi z o wiele wcześniejszej epoki, lecz jest to pierwsza pisemna wzmianka o tym symbolu odnoszącym się do jedzenia. "鮨" nie był łączony z ryżem. 500 lat później, w II w. p. n. e., "鮓" pojawił się w kolejnym chińskim słowniku: "鮓滓也以塩米醸之加葅 熟而食之也" , który tłumaczy się jako "jedzenie ryby marynowanej przez ryż i sól, które jest spożywane wówczas, gdy jest gotowe". Sądzi się, że to danie przypominało Narezushi lub Franasushi i było spożywane po usunięciu ryżu.

Wiek później znaczenie obu symboli było często mylone i zanim jeszcze dotarły do Japonii, już nawet Chińczycy nie potrafili wyznaczyć pomiędzy nimi granicy. Chińczycy najpierw zaprzestali używania ryżu jako jednego z czynników procesu fermentacji, zaś później odeszli już nawet od jedzenia marynowanej ryby. Jeszcze przed epoką dynastii Ming "鮨" I "鮓" zniknęły z chińskiej kuchni.

Pochodzenie sushi

Pierwsza pisemna wzmianka o sushi pojawiła się w 718 roku w Japonii, w zbiorze praw zwanym "Yorituryo". Jako przykład podatku płaconego w naturze pojawia się "雑鮨五斗 (ok. 60 litrow zakonsushi albo zatosonsushi)". Jednak dziś nie sposób dowiedzieć się czym było owo "sushi" ani nawet jak to słowo było wymawiane. Przed IX i X wiekiem "鮨" i "鮓" czyta się jako "sushi" lub "saski". Wyrazy "sushi" i "saski" przypominają dzisiejsze słowo "narezushki".

Przez około 800 kolejnych lat sushi powoli ulegało przemianom podobnie jak japońska kuchnia. Japończycy zaczęli jeść trzy posiłki dziennie, ryż był teraz gotowany w wodzie, a nie na parze, a co najważniejsze wynaleziono ocet ryżowy. Czas fermentacji był stopniowo skracany, a ryż także był przeznaczony do spożycia. Wkrótce przygotowywano już oskuzushi, używając octu i pomijając proces fermentacji. Ten nowy proces przygotowywania potrawy stopniowo utrwalał się w okresie Muromachi. W epoce Azuchi-Momoyama, po raz pierwszy stworzono namanari. W 1603 roku opublikowany został portugalski słownik języka japońskiego, w którym zamieszczono pojęcie "Namanrina sushi", czyli "w połowie przygotowane sushi". Najprawdopodobniej owo namanari poddawano procesorowi fermentacji krótszemu niż w przypadku narezusuki i marynowano w occie ryżowym. Wciąż posiadało charakterystyczny zapach narezusuhi. Ten właśnie zapach był zapewne jednym z powodów skracania, a w efekcie pominięcia procesu fermentacji. Woń ta jest określana jako "połączenie zapachu niebieskiego sera pleśniowego, ryby i octu ryżowego". Jedna z opowieści spisana w XII wieku jasno zaznacza, iż potrawa mimo dobrego smaku nie wydziela przyjemnego aromatu. Historia opowiada o mężczyźnie, który odwiedził przyjaciela w Kioto. W momencie, gdy z zamiarem powrotu do domu wsiadał na konia ujrzał pijaną kobietę, która właśnie zbudziła się ze snu i zwymiotowała do kociołka z narezuski przeznaczonym na sprzedaż. Lecz zamiast wyrzucić potrawę, kobieta szybko zamieszała zawartość kociołka. Mężczyzna sarkastycznie stwierdził, że danie samo w sobie jest stosunkowo obrzydliwe, więc kupujący nie zauważają żadnej różnicy. Od tego momentu mężczyzna radził każdemu rozmówcy, by nie kupował narezushi od nikogo.



Od oshizushi do sushi

Na początku XVIII wieku, technika przygotowywania oszissushi została doprowadzona niemal do perfekcji w Osace i przed połową XVIII wieku dotarło do Edo. To sushi stanowiło część asortymentu sklepów , ale wciąż wymagało krótkiej fermentacji, sklepikarze wywieszali informacje dla klientów, kiedy zgłaszać się po zakup sushi. Sushi można było kupić sobie w pobliżu portów. Inarisushi sprzedawano razem z oskizushi. Makizushi i chirasizushi także zdobyły sobie popularność w okresie Edo. Sławne restauracje serwujące sushi znajdowały się głównie w Edo, lecz istniały także tysiące innych restauracji w różnych zakątkach Japonii. Były one zakładane w okresie zaledwie dwudziestu lat na początku XIX wieku. Nieoczekiwanym hitem okazało się Nigirizushi i rozpowszechniało się po Edo w błyskawicznym tempie.

Istniały pewne różnice pomiędzy wczesną formą nigirizushi a dzisiejszą postacią tej potrawy. Mięso ryby marynowane było w sosie sojowym albo occie, lub tez sowicie solone, tak by nie było potrzeby maczać go w sosie sojowym. Niektóre rodzaje mięsa rybiego były gotowane przed dodawaniem do sushi. Wynikało to częściowo z konieczności konserwowania produktów spożywczych bez możliwości użycia lodówki. Co więcej każdy kawałek był prawie dwa razy większy niż ten dzisiejszy.



2. Ramen

Ramen (jap. 拉麺 bądź ラーメン; rāmen) – japońskie danie składające się z rosołu, makaronu i innych składników w zależności od receptury. Ramen do Japonii przywędrował z Chin i różni się od tradycyjnych japońskich zup tym, że zawiera mięso, podczas gdy tradycyjnie w Japonii stosowało się głównie ryby i warzywa. Ramen trafił do Japonii w XIX wieku, jednak popularny stał się po II wojnie światowej. Obecnie stanowi jeden z najczęściej spotykanych fastfoodów. Ramen został wykorzystany do stworzenia pierwowzoru tzw. zup błyskawicznych.



Główne składniki

Japońskie słowo „ramen” pochodzi od chińskiego „lā​miàn” (拉麺), oznaczającego rodzaj makaronu z mąki pszennej, spożywanego w Chinach. Stanowi on główny składnik dodawany do zupy. Sama płynna baza natomiast przyrządzona jest na bazie wieprzowiny i wywaru z kości wieprzowych. Prócz nich w skład zupy wchodzić mogą ryby i owoce morza, warzywa (biała rzodkiew daikon, kapusta pekińska, pędy bambusa, cebula, kukurydza), wodorosty, mięso wieprzowe i drobiowe (często w formie pulpetów), gotowane na twardo jajka, nasiona sezamu. Zupa często przyprawiana jest też sosem sojowym lub (rzadko) miso


Rodzaje ramenu[/i]

Ramen nie ma sformalizowanego przepisu. Każdy kucharz i serwujący go lokal wymyśla własną recepturę. Wyróżnia się kilkadziesiąt jej typów. Do najpopularniejszych należą:

* shio-ramen - stanowi najbardziej podobną do typowych, chińskich zup odmianę ramenu. Podobnie jak one jest rodzajem lekkiego, odtłuszczonego rosołu przyrządzanego na bazie kurzego mięsa lub wieprzowiny. W jej skład wchodzi głównie drób lub pulpety drobiowe, ryby, kapusta pekińska, cebula lub szczypiorek, pory i pędy bambusa;

* tonkotsu-ramen - gotowany na wieprzowych kościach. W efekcie posiada gęstą konsystencję i jest dość tłusty. Do zupy dodaje się niewielkich ilości warzyw i czasem mięsa. Często serwowany jest z pastą z nasion sezamu;

* shōyu-ramen - rosół z kurczaka, czasem z dodatkiem wieprzowiny lub wołowiny. Doprawia się sosem sojowym, przez co jest ciemniejszy od innych rodzajów. Główne dodatki to: szczypiorek, wodorosty, jajka na twardo, pędy bambusa i soi. W odróżnieniu od zup japońskich, tę odmianę często się przyprawia na ostro przez dodanie czarnego pieprzu, oleju chili lub pieprzu syczuańskiego;

* miso-ramen - silnie zjaponizowana odmiana potrawy, pochodząca z Hokkaido. Przyrządzana jest na bazie mięsa z kurczaka i ryb oraz silnie przyprawiana pastą miso. Podaje się ją wraz z dodatkiem kiełków sojowych, sezamu, cebuli, wieprzowiny, kapusty pekińskiej, białego pieprzu i czosnku.


3.Zupa miso

Miso
Miso (jap. 味噌, miso) tradycyjna gęsta pasta japońska produkowana ze sfermentowanego ryżu, pszenicy lub soi, z solą i drożdżami. Najbardziej tradycyjna odmiana miso sporządzana jest z soi. Najczęściej gęsta pasta używana jest do sosów, kiszonych (piklowanych) warzyw lub mięs, a także miksowana z dashi, tworząc misoshiru (jap. 味噌汁, miso-shiru?), najpopularniejszą w Japonii zupę. Dzięki wysokiej zawartości białka oraz bogactwu witamin i substancji mineralnych, miso odgrywała najważniejszą rolę żywieniową w feudalnej Japonii. Miso nadal jest bardzo rozpowszechniona zarówno w tradycyjnej kuchni japońskiej, jak i w nowoczesnym żywieniu. Miso jest przeważnie słona, lecz smak i aromat zależą od wielu czynników i składników użytych w czasie procesu fermentacji. Istnieje szeroka gama odmian miso – słone, słodkawe, ziemiste, owocowe i pikantne.


Miso w Japońskim sklepie

Misoshiru
Misoshiru (jap. 味噌汁, miso-shiru) (zupa miso) – tradycyjna japońska zupa, spożywana w Japonii praktycznie codziennie jako dodatek do posiłków (również na śniadanie). Sporządzana jest na bazie "dashi" z dodatkiem pasty sojowej zwanej miso, oraz wielu innych składników, zależnie od regionu i osobistych upodobań. Szczególnie często dodaje się tofu, ryby oraz wodorosty wakame. Według tradycji japońskiej te dodatkowe składniki zupy powinny odzwierciedlać aktualną porę roku, wykorzystuje się więc sezonowe warzywa i ryby.


Onigiri - kulki ryżowe

Najpopularniejsza japońska przekąska onigiri, której nazwę powszechnie tłumaczy się na język polski jako kulka ryżowa, jest bardzo prosta do zrobienia, a dzięki temu, że występuje w wielu wariantach smakowych, może być ciekawym urozmaiceniem posiłków. Jej podstawowym składnikiem jest gotowany ryż krótko lub średnioziarnisty, którego charakterystyczną cechą jest kleistość. Mimo iż nazwa przekąski to kulka ryżowa, może ona mieć również kształt spłaszczonego stożka lub walca.


Cesarski rodowód

Onigiri lub inaczej omusubi to jedna z najstarszych przegryzek rodem z Kraju Kwitnącej Wiśni. Znana już była w epoce Heian (794-1185 rok n.e.). Wzmianki o niej pojawiają się w najsłynniejszej powieści epoki - Opowieści o Księciu Promienistym autorstwa Murasaki Shikibu. Wybitne dzieło prozatorskie składające się z pięćdziesięciu czterech ksiąg to nie tylko pięknie opowiedziana, pełna intryg i namiętności historia księcia Hikaru, ale również wspaniałe źródło informacji o życiu dworskim w okresie Heian, obyczajach i kuchni japońskiej. Początkowo kulki ryżowe składane były bogom jako ofiara. Dopiero później zaczęły być spożywane na dworze cesarskim. Przede wszystkim wynikało to stąd, że biały, czyli polerowany ryż był produktem ekskluzywnym, na który mogli pozwolić sobie tylko najbogatsi dostojnicy. Musiało upłynąć wiele czasu zanim onigiri stały się przekąską dostępną dla wszystkich. Obecnie można je kupić w każdym sklepie spożywczym w Japonii. Jest to przegryzka dodawana do pudełek obiadowych oraz świetne danie piknikowe, występujące w wielu wariantach smakowych (każdy region może się poszczycić unikatowymi recepturami).



Tysiąc jeden smaków

Najprostszą wersją onigiri jest ulepiony z ryżu spłaszczony stożek owinięty paskiem glonów nori (pasek wyznacza miejsce, gdzie należy złapać kulkę ryżową). Kulki mogą być również z nadzieniem. Najczęściej do środka wkładamy umeboshi - piklowaną śliwkę japońską, tuńczyka czy łososia. Możemy również przygotować onigiri z ryżu wymieszanego z innymi składnikami, np. gotowaną soją, fasolą azuki, pędami bambusa itp. Wraz z rozpowszechnieniem się w Kraju Kwitnącej Wiśni europejskich i amerykańskich trendów kulinarnych pojawiły się kulki ryżowe z parówką, pietruszką czy zapiekane w cieście. Kulki ryżowe mogą mieć wiele smaków oraz różne kształty i to właśnie sprawia, że są niebanalną, smaczną i zdrową przekąską.

[Noxagon]

1. Trochę więcej informacji o alkoholach Japońskich.

Nihonshu 日本酒 (dosł. "japoński alkohol")

Nihonshu, nazywane potocznie SAKE – wszyscy znamy to słowo i każdemu z nas kojarzy się z alkoholem pochodzącym z Japonii. Czy jednak wiemy, czym tak naprawdę jest sake?

Jedni uważają, że sake to wódka ryżowa, inni – że wino. Tymczasem sake powstaje w procesie podobnym do warzenia piwa i zawiera najczęściej od 14% do 20% alkoholu.

Początki nihonshu w Japonii sięgają najprawdopodobniej już III w., kiedy to pojawiła się w kronice Sangokushi pierwsza wzmianka o alkoholu wyrabianym z ryżu. W starożytnej Japonii produkcja nihonshu ograniczała się do dworu cesarskiego oraz świątyń. Nadało to temu napojowi znaczenie religijne i rytualne, do dziś tradycyjnie spożywa się nihonshu przy ważnych okazjach, takich jak śluby czy święta.


Nigorizake

Główne składniki używane do produkcji nihonshu to ryż, woda, niewielka porcja drożdży nazywana moto lub shubo oraz słód ryżowy kōji. W uproszczeniu proces produkcji nihonshu wygląda następująco:

Słód kōji przetwarza zawartą w ryżu skrobię w cukier. Jednak aby kōji mógł działać, musi dostać się pod zewnętrzną warstwę ziarna, gdzie znajduje się skrobia. Dlatego też w procesie produkcyjnym nihonshu ryż jest specjalnie ścierany. Następnie namacza się go, gotuje na parze w specjalnych kadziach (koshiki), dodaje kōji , wodę i drożdże. W procesie fermentacji uzyskiwana jest konkretna odmiana nihonshu, wtedy to powstaje jej smak i aromat. Następnie wyciska się zacier i poddaje nihonshu filtrowaniu oraz – najczęściej - pasteryzacji. Okres leżakowania nihonshu wynosi średnio około pół roku.

Nihonshu (sake) występuje w ogromnym bogactwie gatunków i odmian, a jego smak i jakość uzależnione są głównie od stopnia oczyszczenia (starcia) ryżu w procesie produkcji. Najprostszy i najbardziej powszechny jest podział na dwa rodzaje nihonshu:

* Futsū-shu to zwykłe nihonshu, odpowiadające winu stołowemu;
* Tokutei meishōshu to nihonshu wykwintne, o specjalnej nominacji.

Druga spośród powyższych grup dzieli się na cztery podstawowe typy:

* JUNMAI-SHU – nihonshu produkowane wyłącznie z ryżu, bez dodatku alkoholu destylowanego. Do jego produkcji nie jest używane nic oprócz ryżu, wody i kōji. Junmai-shu charakteryzuje się dość mocnym, głębokim aromatem i nieco podwyższoną kwasowością.

* HONJOZO-SHU – nihonshu, do którego w ostatnich stadiach produkcji dodawana jest niewielka ilość alkoholu. Ryż używany przy produkcji honjozo, podobnie jak ma to miejsce w przypadku junmai, starty jest tak, że 30% powierzchni ziarna zostaje usunięte.
Honjozo jest delikatne, nieco bardziej wytrawne od junmai, lżejsze.

* GINJYOU-SHU – nihonshu, które powstaje z ryżu spolerowanego do 60% powierzchni ziarna.
Ginjyou fermentuje w niskiej temperaturze, a proces jego produkcji jest bardzo pracochłonny.
Ginjyou charakteryzuje się złożonym, delikatnym, często kwiatowo-owocowym smakiem i aromatem.

* DAIGINJYOU-SHU – Daiginjyou to, w krótkich słowach, odmiana ginjyou, w którym ryż starty jest co najmniej do 50%, a czasami nawet do 35% wielkości ziarna. Proces produkcji daiginjyou jest najbardziej pracochłonny ze wszystkich rodzajów nihonshu.

Wyróżniamy również grupę JUNMAI-GINJYOU – jest to nihonshu Ginjyou, które powstało bez dodatku alkoholu lub z dodatkiem jego bardzo niewielkiej ilości.
Nihonshu najlepiej podawać schłodzone lub podgrzane – z dodatkiem ciepłej wody.

Krótka manga na temat Sake



UMESHU 梅酒

Umeshu to tradycyjny japoński likier z moreli ume. Ktoś pięknie powiedział, że pić umeshu to jak pić historię Japonii. Wiele w tym prawdy – metoda wytwarzania umeshu znana jest już od ponad tysiąca lat.

Wszyscy powszechnie nazywamy Japonię Krajem Kwitnącej Wiśni, a tymczasem przez wiele stuleci to właśnie kwitnąca morela ume była symbolem kwiatu w kulturze japońskiej. Umeshu przybyło do Japonii z Chin w VIII wieku; stosowane było wówczas jako napój leczniczy. Sam wyraz „umeshu” po raz pierwszy pojawił się w słowniku japońskiej kultury kulinarnej w 1697 roku jako napój łagodzący ból gardła oraz wzmagający apetyt.

Umeshu trudno jest nazwać winem, choć produkowane jest z owoców. Powstaje ono bowiem nie w procesie fermentacji, a tzw. maceracji moreli ume w wódce shōchū z dodatkiem cukru. Według kryteriów przyjętych w Polsce trudno zaszeregować umeshu również do likierów, które zawierają co najmniej 15 % alkoholu. Umeshu tymczasem, jako produkt finalny, ma zazwyczaj od 10 do 15% alkoholu.

W Japonii umeshu cieszy się ogromną popularnością – wytwarzane przez ponad trzystu producentów, jest przyrządzane również w wielu gospodarstwach metodą domową: wiosną, w okresie dojrzewania owoców ume, gospodynie przygotowują na własny użytek domowy likier ume, który maceruje się od pół roku do roku zanim jest gotowy do spożycia.

W przeszłości umeshu powstawało wyłącznie na bazie leżakującej sake (nihonshu). Metody wytwarzania umeshu nie zmieniły się prawie wcale pomimo upływu stuleci, dziś jednak wyróżniamy cztery podstawowe rodzaje umeshu: umeshu oparte na sake (nihonshu), umeshu oparte na shōchū, umeshu oparte na brandy, oraz umeshu przygotowane z użyciem innego alkoholu destylowanego;

Najważniejszym składnikiem umeshu jest morela ume. Umeshu może powstawać z dojrzałej ume, tak zwanej kanjuku-ume lub z zielonej - aoume.

Wyśmienite koktajle i drinki na bazie umeshu:

* YUYAKEBAIBAI – 30 ml klasycznego umeshu, uzupełnić sokiem pomarańczowym, dodać kilka kostek lodu
* UMESHAN – 15 ml klasycznego umeshu, uzupełnić szampanem / winem musującymana;
* UMEMARRON – 15 ml umeshu z zieloną herbatą, 15 ml wódki, 15 ml mleka, 15 ml likieru kasztanowego
* RIEN – 30 ml umeshu Nigori, 15 ml likieru gruszkowego, 15 ml soku z czarnej porzeczki lub żurawiny, łyżeczka soku z cytryny
* OUBAIBAKUSHU – 30 ml umeshu Nigori, 30 ml wódki, 5 ml syropu wiśniowego
* RED WINE UMESHU – 30 ml klasycznego, czerwonego umeshu, uzupełnić czerwonym wytrawnym winem
* YUZU APPLE COCTAIL – 30 ml umeshu Yuzu, uzupełnić sokiem jabłkowym z kostkami lodu;
* UMESHU ON THE ROCKS – klasyczne białe umeshu z kilkoma kostkami lodu
* UMESHU & TONIC – propocje to 1/3 umeshu i 2/3 toniku
* UMESHU & SODA – 1/3 umeshu, 2/3 gazowanej wody; można dodać również kilka kostek lodu
* OYUWARI – 1/3 umeshu i 2/3 gorącej wody; doskonałe na chłodne jesienne i zimowe wieczory

[Noxagon]

2. Jen japoński

Metalowe pieniądze były znane w Japonii już od początku naszej ery. Na przestrzeni dziejów po Archipelagu krążyły okrągłe, prostokątne i owalne monety produkcji miejscowej i chińskiej, bite z miedzi, srebra i złota. Nazwa "jen" pojawiła się w 1871 roku w trakcie tzw. reformy Meiji, srebrne i złote monety o wartości jednego jena były pierwszymi w Japonii pieniędzmi w zachodnim stylu. Jednocześnie wprowadzono do obiegu złote dwudziestojenówki. Dwa lata później w amerykańskiej firmie wydrukowano jeny z papieru - być może dlatego bardzo przypominały one ówczesne banknoty dolarowe.


Yen z 1871 roku

Początkowo emisją jenów zajmowało się ponad 150 prywatnych banków. Dopiero 1882 roku monopol emisji pieniądza przypadł Bankowi Japonii w formie spółki akcyjnej o specjalnym statusie. Trzy lata później ukazały się pierwsze papierowe jeny Banku Japonii. Nie obyło się bez problemów - specjalny składnik, dodany do papieru okazał się wyjątkowo ... smaczny dla szczurów, zaś użyty do druku niebieski tusz nieźle sprawdzał się w Tokio, ale w gorącym klimacie południowej Japonii zdradzał cechy atramentu sympatycznego. Wszystkie banknoty zostały wymienione po pięciu latach. W 1897 roku Japonia przyjęła standard złota (0,75 g złota - jeden jen), a zarzuciła go w 1942 roku. Banknoty, będące w obrocie dziś, są zmodyfikowaną wersją jenów wprowadzonych pod okupacją amerykańską w 1946 roku.


Dzisiejszy Yen

[kurimon]

A moze tak cos od siebie a nie tylko kopiuj-wklej?? Nie zeby to przeszkadzalo bo w sumie duzo na forum sie nie dzieje ale po co powielac to co juz gdzies jest napisane?